Maar is het wel echt? (6)

Veel liever mijmerde ik wat over het effect van een te groot grafiek* in een plotsklaps te kleine leefomgeving. Maar lieverkoekjes worden dezer dagen niet gebakken.

Zaterdag schreef ik hier met tegenzin over de kwaadsprekerij in een anonieme mail. De afzender bleek desalniettemin eenvoudig te achterhalen: een stripwinkel die een collega-onderneming verweet ‘onlangs een soortgelijke vervalsing’ als die van Pump te hebben willen doorverkopen.
Gistermiddag kreeg ik een mail van de beschuldigde stripwinkelier (waarvan ik de naam niet heb genoemd!) die exact wist uit welke hoek de verwijten kwamen (hoewel ik geen naam heb genoemd!). Waarmee we zomaar in de vete van twee striphandelaren verzeild zijn geraakt. Slaan we geen acht op alle oncontroleerbare aantijgingen dan rest één alinea waaruit ik wel moét citeren:

We hebben zo’n vals stuk inderdaad gehad maar dat ook op die manier aan een klein aantal klanten aangeboden, voor een normale prijs. Hij is toen ook zodanig voor de gewone prijs verkocht.

Het is even puzzelen, maar als ik het goed begrijp: stripwinkelier verkoopt aan een klant een origineel van Hergé waarbij zowel koper als verkoper ervan op de hoogte zijn dat het om een vervalsing gaat. Dit alles voor de gewone prijs.
Vooral dat laatste prikkelt de fantasie: is er zoiets als een Officiële Prijscatalogus voor Vervalste Originelen? Of was de koper de directeur van het Museum Valse Kunst in Vledder?

Intussen is de winkelier zo zelfverzekerd over de vanzelfsprekendheid van dit alles dat hij heeft beloofd nog wat fotootjes op te sturen.

Ik wacht in spanning af!



*) Nu Dominant Septiem eindelijk hangt, verschrompelen we (en de meubels) in zijn aanwezigheid.