Een laatste verrassing

Pump blijft een mysterie, tot de laatste snik. Daar doet het openen van de lijst niets aan af. Het gaat zo moeizaam dat van lieverlee de twijfel weer de kop opsteekt: nauwelijks voor te stellen dat dit een werkstuk van recente datum is!


Als de achterzijde is losgewrikt, blijven de raadselen intact. Het ‘origineel’ op de kartonnen achtergrond zit onzichtbaar vast aan het glas. Ik kom dat verschijnsel soms tegen bij oude foto’s die zonder pasraam in een lijst zitten. Ze verkleven onder invloed van het licht, in de loop van tientallen jaren. Wie ze toch wil loshalen, riskeert lelijke beschadigingen.

Wat dan rest is een allerlaatste verrassing:


De achterzijde van de achterzijde is met een oude krantenpagina verstevigd. Geen titel, geen dateline, maar na enig speuren vinden we een gedateerd geboortebericht:


Mei 1945…

Maar het ís een vervalsing. Het moét een vervalsing zijn. Het origineel van Pump is niet alleen gereproduceerd in een van die uitputtende Chronologie-banden van Philippe Goddin, maar ook (weten we met dank aan een alerte lezer) in de catalogus van het Musée Hergé.

Of moeten we deze suggestie van een andere lezer serieus nemen:

Een nieuwe plaat, nagetekend van de oude? Dit i.t.t. de vele platen waarbij Hergé de tekeningen opnieuw aansneed – inkortte of iets groter maakte - t.b.v. de 62 pagina’s van het Casterman-format.
Ik heb zelf een tekening (plaat) van Kwik en Flupke van rond 1950, toen Casterman hun avonturen in een nieuw format ging uitbrengen. Die plaat is nagetekend op basis van de oorspronkelijke tekening.

Tot besluit: begin deze maand citeerde ik een deskundige op het gebied van bedrog: Vervalsen is een kwestie van psychisch manipuleren. De eenvoudige feiten die erop wijzen dat iets niet echt kán zijn, raken ondergesneeuwd door schijnbaar terloopse details die kunstig het verstand om de tuin leiden.

Buiten is het 29 graden. Ik verlang naar een sneeuwschop.