Maar is het wel echt? (5)

Vier uur ’s nachts. Ik schrok wakker en zag plotsklaps heel helder het beeld voor me van Nick Rodwell, op het desolate dak van Parking 58. De zakenman (geschat vermogen: 75 miljoen euro) negeert het panoramische zicht over de hoofdstad van het Belgische koninkrijk.
04.03 uur. Waar blijft Bienvenu Mbutu?
In zijn hand het attachékoffertje van Louis Vuitton, met € 25.000, in coupures van tien euro. Niet zijn vondst, deze gesponsorde juridische publiciteitscampagne, maar die van Fanny. Nick was narcistisch genoeg om te genieten van zijn rol. Maar hij speelde de kwade genius, terwijl Fanny het werkelijk was.

04.06 uur.

It’s the PUBLICITY, stupid.

Keren we terug naar het tragische einde van Archibald Pump, in casu de vervalsing naar het origineel van Hergé. Het is vooral de bijgevoegde dialoog (met ‘authentieke’ typefouten, op door ouderdom verkleurd papier, met de authentieke stempel van Le Vingtième Siècle) die de koper op het verkeerde been zet.


Maar… hoe origineel zijn ongeletterde vooroorlogse platen?
Voor zover bekend zijn die allemaal geletterd; er was immers maar één afnemer en dat was Le Petit Vingtiéme. Daarna volgde (voor Kuifje) Cœurs Vaillants en het Zwitserse L’Echo illustré, beide Franstalig. Op een enkel tekstkader na kon de tekst onbewerkt worden overgenomen.
De eerste niet-Franstalige afnemer was het Portugese O Papagaio dat niet de originelen gebruikte, maar de zwart-wit albums retoucheerde (en er kleur aan toevoegde). Het tijdschrift retoucheerde wel méér, overigens. De door Bienvenu Mbutu zo verfoeide avonturen van Tintin au Congo werden aldus opgediend als Tim-Tim em Angola (vanzelfsprekend de Portugese kolonie).


Enfin, de achttien zogenaamde originelen die we hebben ontdekt, kúnnen dus niet uit de Petit Vingtiéme/Cœurs Vaillants-tijd stammen. Maar onderwijl hebben we wel weer een fraai stukje geschiedenis opgerakeld!

Met dank aan Scudder