Posts
Ik gebruikte de vluchtige vrijdag om de bezem door de literatuur te halen, maar omringd door torenhoge stapels letteren werd het allengs een laf schuiertje en ten slotte trof S. me in de leesfauteuil, verdiept in de obscene avonturen van legionair Richard Klinkhamer.
‘Gehoorzaam als een hond’, bijna veertig jaar oud inmiddels. En wat maakten ze toch een lelijke boekomslagen in die tijd! Later zou de auteur zijn vrouw met een breekhamer de hersens inslaan en begraven onder zijn tuinhuisje. Daarover schreef hij een erg slecht boek (‘Woensdag gehaktdag’), maar zijn debuut staat nog overeind. Oorlog, geweld, onzalig engagement van een onfrisse hoofdpersoon, afgetopt met het soort weemoed dat bij een bepaald soort mannelijkheid hoort. Mooi slot ook:
‘Niets is er veranderd, een gewijzigd decor, een herhaling alles, op een aarde die lacht nog weent.’
Plaatje!
Sapristi de sapristoche, gewoon weer een nieuwe poging om drie ton binnen te harken met een prent van Hergé! Maar ditmaal is ‘origineel’ ook echt origineel en zijn de bloedvlekken van de Tekenaar ingeruild voor zijn bloeddorstige creatie Ranko.
Omslagtekening voor de Petit Vingtième van 10 februari 1938 en kavel 118 op de stripveiling van Daniel Maghen, 11 oktober in Parijs.
Ranko mocht twee weken later nog een keertje PV-lezertjes de stuipen op het lijf jagen:
‘Pauvre Milou!’
La belle et la bête, the beauty and the beast, dat kennen we nu wel:
Maar zo eenduidig is het niet.
‘RHAAH’ brult Ranko en nog voor hij daar ‘LOVELY!’ aan kan toevoegen, antwoordt het teefje Milou met een luid en doodsbenauwd ‘WOUAH’:
In de eerste Nederlandstalige editie houdt Bobbie het op een lullig ‘Waf!’:
Leuke veilingcatalogus overigens (KLIK!), met flink veel fijne plaatjes uit een weemoedig stripverleden.
