Tardi & Hergé (1)

De post bracht, naast een gelukstelegram van de Belgische koning inzake de ontrafeling van het 1385-mysterie, ook enkele oude Casterman-catalogi waarvan de nieuwstatigheid me eerlijk gezegd meer opwond dan de inhoud. Maar laten we de borstklopperij en het fetisj-thema verder onaangeroerd houden en ons op iets heel anders richten.

Catalogusverkoper D. (ja, ook dit onkruid vergaat niet) sloot als ‘Welkom terug’-cadeautje een vijftien jaar oud stripalbum bij:

‘Jou kennende ken je het niet en zul je er nogal weg van zijn’.

Ik kende het inderdaad niet, maar ‘nogal weg’ klopt niet. ‘Kleine West Coast Blues’ van Jacques Tardi, naar een misdaadroman van Jean-Patrick Manchette, is een meesterwerk: spannend, grappig en intelligent. Het album (uit 2005) barst van de energie en greep me al op de eerste pagina bij de kladden:

Georges Gerfaut rijdt 145 km/uur over de buitenste ringweg…

Dit is een raamvertelling. Bijna tachtig pagina’s verder wordt duidelijk waaróm die vreemde snuiter, onder een dreigende ‘Tsjechoviaanse en vooral bittere melancholie’, over de buitenste ringweg jaagt:

‘Ooit, in een twijfelachtige context, beleefde hij een avontuur vol actie en geweld, en daarna zag hij geen andere mogelijkheid dan terug te gaan naar de schoot van het gezin. En daar wacht hij nu’.

Waarna het hele ‘twijfelachtige’ zaakje een voortreffelijk einde krijgt:

Dit avontuur ‘vol actie en geweld’ wordt op klassieke wijze aangezwengeld:

Bij toeval is de onschuldige Georges getuige van een mislukte liquidatie waarna, naar het zich laat aanzien, een al even klassiek kat-en-muisspel aanvangt. Twee huurmoordenaars - het ijselijk wrede duo Carlo en Bastien - zitten hem voortdurend op de hielen.

Het geweld is nihilistisch:

…en niet minder dik aangezet in beeld gebracht dan in de verfilming van Manchettes roman:

Alain Delon, in Trois Hommes à abattre, uit 1980*.

In misschien wel de fraaiste passage – als een van de huurmoordenaars het loodje heeft gelegd – is het nota bene een stuk ondergoed dat de lezer nog eens onder de neus wrijft dat dit allesbehalve een doorsnee actieverhaal is:

Enfin, met die andere Georges, Georges Remi, alias Hergé, alias Nieuwgierige Vos, heeft deze voortvarende verdichting van lage driften natuurlijk niets van doen. Of toch wel?

Wordt vervolgd!


*) De filmadaptatie is onvergelijkbaar afwijkend en kent dus ook een ander einde. Niettemin loont het de moeite daar een blik op te werpen (KLIK! voor het YouTube-fragment). Er is zeker lef voor nodig om, vlak voor de aftiteling, je hoofdrolspeler (en je publiek), zo’n poets te bakken...