Stoppen met Kuifje (1)

Op kousenvoeten sluip ik naar mijn werkkamer, maar S. ontbeert een gebroken oor. Bovendien ben ik transparant voor haar als vochtige Rizla-vloei. ‘Laat maar weer zien,’ klinkt het achter me en beschaamd toon ik haar de facsimile van De Zwarte Rotsen. Bijkans een nodeloze aankoop omdat ik de titel al in een aanmatigend aantal varianten op de plank heb staan - waaronder een L'île Noire uit 1938 (met het opgeplakte voorplaatvignet) die door Hergé, heel curieus, tweemaal werd gesigneerd en van een boodschap voorzien (in ’57 en in mei ’68).
Maar daar gaat het nu niet om.
‘Je was toch gestopt?’ zegt S. beschuldigend. Ik zeg niets. Ik denk aan bompa die zijn hele leven postzegels verzamelde en toch 93 is geworden.