Iedereen kan signeren!

I
Zal ik ‘m voor u signeren?’ vraagt de eloquente D. die oude albums opduikelt alsof het elpees zijn van K-tel. Maar zou hij daarom zijn krabbel mogen zetten in deze (vooruit, ietwat beduimelde) Coke en stock uit ’58?
‘Niet mijn signatuur,’ zegt hij geruststellend.
D. duikt achter zijn computer en start de printer die, zie ik, geen ombouw meer heeft.
Maanden later leg ik het album voor aan iemand die in dit soort zaakjes een naam te verliezen heeft. Ingespannen tuurt hij door zijn doubletloep en concludeert dat de handtekening van Hergé (die zoals bekend een ongekende hekel had aan signeersessies...) echt is.

II
‘…verder een redelijk exemplaar. Werkelijk een unieke kans voor de echte liefhebber!!’
Bieden maar op eBay.be op een gehavende Grote Plaat-L'ile Noire met een signatuur van Hergé in de marge(!?) van pagina 1.

III
Van de op internet aangeboden gesigneerde albums is driekwart vervalst. Ook durf ik rustig te beweren dat meer dan de helft daarvan door experts niet als zodanig kan worden herkend. Met een aangepaste inkjetprinter en eenvoudige grafische software is het niet moeilijk om zelf albums van een signatuur en eventueel een boodschap te voorzien, inclusief de typische purperen gloed die bij een handgeschreven tekst hoort. Deze vervalsingen zijn zelfs zó simpel te maken - en men kan er zó eenvoudig aan verdienen - dat ik me afvraag of er ruchtbaarheid aan moet worden gegeven.
Wordt vervolgd.