Oud & bonkig

Housewarming bij C. die met zijn twintig jaar jongere vriendin een appartement heeft gekocht in de Jordaan. Qua vierkante en kubieke meters is het beslist géén Molensloot – wat ongewenste logeerpartijen van emir Mohammed Ben Kalisj Ezaballes en de familie Lampion alleszins uitsluit. Dat is dan ook de enige opsteker, stel ik vast, terwijl ik naar lucht hap op een smal balkon dat plek biedt aan twee volwassenen en een nerveuze labrador.

Maar C. steekt niet onder stoelen of banken hoe blij hij is met zijn nieuwe huis. En hoe geraffineerd hij het, op deze drooggekookte woningmarkt, in de wacht heeft gesleept: ‘Je moet standaard een halve ton boven de vraagprijs bieden plus een beetje.’ Over het exacte van dat beetje laat hij zich niet uit.

Later vertelt S. dat hij 90.000 euro boven de vraagprijs heeft geboden, ‘om in één keer van het gezeik af te zijn’.
‘Ik wil niet zeiken,’ zeg ik, ‘maar… zes ton voor een poppenhuis van 71 vierkante meter?’
- Hartje Jordaan!
‘In een stad die twintig jaar geleden twintig keer opwindender was…’
S. wrijft me aan dat ik nu wel heel erg lijk op die oude knorrepot uit dat boek van… ‘Kom, van… Je hebt het na mij gelezen.’
Een verzuchting die zo gaga is dat ik alleen maar kan vaststellen dat we allebei oud worden.

Plaatje!

Portret van Don Lawrence, die vandaag zijn 88ste verjaardag zou hebben gevierd, ware het niet dat… Voor zijn werk loop ik niet warm, maar zijn bonkigheid op deze foto raakt me - de tekenaar doet daarin niet onder voor Jacques Martin die zijn 88ste levensjaar wél haalde (en het nog vier maanden volhield).