Verachtelijke slaaf

Wat krijgen we nu? Eerst een maagd begeren van vijftig en dan klagen dat ze niet op de hoogte is van de laatste standjes?

Gepeperde terechtwijzing op mijn bijdrage van gisteren, van een A la recherche-lezer wiens soigneuze mailtjes zich zoetjesaan als pareltjes aan een ketting rijgen. Als antidotum voor mijn wat kinderlijke fixatie op oude boeken in nieuwstaat adviseerde hij me eerder een deelcollectie samen te stellen van ‘door kinderen verslonden albums’:

Het aankoopbedrag moet wel gelimiteerd worden, bijvoorbeeld tot tweemaal de nieuwwaarde (huidige editie) of 5% van de cataloguswaarde. Probeer het eens een tijdje en je zult zien hoe louterend het werkt!

Goedbedoeld, maar ik vrees dat verlossing onbereikbaar is. De collectioneur is immers een ‘verachtelijke slaaf’ van zijn hebbelijkheden. De reporters van de New York Times wisten dat al in 1887 (zie afbeelding) boven tafel te krijgen.