Onbehandelbaar (2)

Zelfde verhaal als gisteren, nu tussen de regels:

D. belt op woensdagmiddag. Niet ongelegen, wél tegen de afspraak. Sinds ik uit New York ben teruggekeerd met een schuldgevoel ter grootte van twee grande images, heb ik een ontegensprekelijke deal met mijn dealer: voorlopig koop ik eventjes he-le-maal niets.
‘Feitelijk is dit ook niets,’ sust D. ‘Alleen maar een hele mooie TIBET.’
‘Is dat alles?’ zeg ik opgelucht.
‘Wel in absolute nieuwstaat.’
‘Vriend, ik heb een plank vol nieuwstaat.’
‘Weet ik. En je hebt ’m ook in stock. Maar deze is nieuwstatiger.’
‘Nieuwstatiger?’
‘De nieuwstatigste TIBET die ik in handen heb gehad.’
‘…’
Nu goed.
De overtreffende trap van mijn achilleshiel.
En zó duur was ie ook weer niet.

Dit weekend ga ik met S. naar de TEFAF in Maastricht. Ik verheug me er erg op, bepaaldelijk om de samenscholing van heel veel heel normale mensen.