Posts
Alles wat leuk is, wordt traditie* en daarom savoureerden we gisteravond ons jaarlijkse Technicolor-zesgangendiner. Lees: met S. smulde ik weer eens van (Doo-dloo-doo-doo-doo-doo...) Singin’ in the rain op dvd. Nu is er niets mooier dan enthousiasme in woorden proberen te vangen. Maar in dit geval gooi ik bij voorbaat de handdoek in de ring. Zo veel in deze klassieker is en blijft zó glorieus goed dat de geestdrift over zichzelf struikelt.
Die stilte lijkt me overigens geen zwaktebod.
Don LaFontaine, alias The Voice of God (voormalig geluidstechnicus en jarenlang de ‘beroemdste stem van Hollywood’) noemde Singin’ in the rain zijn secret pact: ‘Als je met een vreemdeling enthousiast over die film kunt zwijgen, wéét je dat je in betrouwbaar gezelschap verkeert.’
* Zo moet carnaval vroeger één keer leuk geweest zijn, voegt een dikwijls onleuke komiek daar aan toe.
