Facsimile (1)

Wat had ik dan verwacht? Dat D. zich koest hield als een kiezelsteen? Zaterdag werd hij uit het ziekenhuis ontslagen. Diezelfde avond bederft hij de broeierige introductie van Clouzots Le salaire de la peur. S. zet ontstemd de dvd-speler op pauze. En D. beklaagt zich in mijn mobiele telefoon over het woord kruimelaar.
‘Zo ken ik je niet,’ zegt hij . ‘En ik meende toch te weten dat je mij beter kende.’

Is met zijn appendix ook zijn laconieke levensinstelling verwijderd?

Ter verdediging schermt hij met details. De partij facsimile’s waarvan hij een overname besprak, omvatte in totaal bijna 250 albums waaronder een onevenredig hoog aantal EENHOORNs en RACKHAMs.
Ik wil het helemaal niet horen.
Ik zeg dat het me niet interesseert.
‘Wat zit je nou eigenlijk dwars?’ werpt hij me voor de voeten.
Maar het ambigue gevoel van teleurstelling kan ik onmogelijk in een paar zinnen vangen.
S. wordt ongeduldig en tovert de bevroren Yves Montand met een druk op de afstandsbediening weer tot leven.
‘Ik moet erover nadenken,’ houd ik de boot af.