Waar ga je het hangen?

Terug naar Maastricht, op een vroege zaterdagochtend, om iets te verwerven waarvan ik een week lang heb wakker gelegen. Gekend hersenspinsel van de verzamelaar: zónder dit object is de kwaliteit van mijn leven significant lager.

Zo vloeit een groot deel van de omzet op beurzen voort uit zelfbedrog.

S. vergezelde me voor de kritische noot – en beperkte haar commentaar tot slechts één vraag: ‘Maar waar ga je het hangen?’
- Op de plek van de Majorelle.
‘En waar gaat die dan heen?’
- Boven de schouw, dacht ik.’
‘Zeg, ik wil die tieten niet in de woonkamer hoor.’
- Voorlopig.
‘Ook niet voorlopig.’

Ik verzin wel iets, zei ik afhoudend, en ik kocht wat ik zo graag hebben wilde. Ook vannacht zou ik wakker liggen, met de muren van ons huis als klassiek schuifpuzzeltje. De uitkomst kende ik en was al even gekmakend: iets van de hand doen.

Popo Kabaka? Namby Pamby accommodeerde als schuilnaam een veel grotere waarachtigheid.