In de verzameling

Om S. niet van haar nachtrust te beroven, verplaatste ik mijn deplorabele lichaam naar de logeerkamer. De daarop volgende dagen blafte ik mijn hoestpartijen in alle eenzaamheid en in een golvend melos door het huis. Toen zelfmedelijden de overhand kreeg en ik zoetjesaan begon te vrezen erin te blijven, trok dit tafereel (restmateriaal uit de VPRO-reeks ‘Beeldverhaal’) me uit het dal:


Een nonchalant leunende Hans Matla, in de deuropening van zijn stripverzameling. Interviewer Jean-Marc van Tol staat buiten. Misschien moet je zelf verzamelen om daar de humor van in te zien.

Even later glipt Matla zijn gekte weer in en tuurt Van Tol discreet naar binnen:


Een ferme zwiep aan het handwiel van de mobiele archiefkast en de verzamelaar die alles heeft, wordt vermorzeld door 70.000 strips / 45 ton papier. Dat adembenemende beeld bezorgde me ten slotte voldoende zuurstof om weer op te krabbelen.


Maandag verder.

Que le grrrand crrric me crrroque...

Grrrriep...

Misstap op de maan

Wat hebben we hier?


Originele plaat van Les avontures de Flup, Nénesse, Poussette et Cochonnet. Ofwel : de ‘vervelende en stupide’ (Hergé’s eigen woorden) belevenissen van een jochie en zijn beste vriendje, zijn jongere zusje en haar opblaasvarken. Verscheen voor het eerst op 1 november 1928, in het eerste nummer van Le Petit Vingtième en sleepte zich tien weken voort, op een scenario van sportjournalist Armand de Smet, alias Smettini.

Kavel 353 op de L’univers du créateur de Tintin-veiling*.
En Bienvenu Mbutu Mondondo heeft alvast laten weten dat hij niet meebiedt.

Maar eerlijk gezegd viel mijn oog vooral hier op:


Album gesigneerd door Hergé én door zes astronauten die een voet op de maan hebben gezet, waaronder Buzz Aldrin en Alan Bean.

Een verleidelijke kans om een oude flater recht te zetten!


*) 26 november (catalogus)

The cartoonist’s way

TIBET, plaat 9, onderste strook:


Originally Hergé draws the frame where Haddock falls off the gangway:


But in fact the true cartoonist would not put that frame in. And Hergé divested over that frame. You just see Haddock running on the gangway and it cuts immediately to him covered with bandage and plasters…:


…which is a real cartoonist’s way of doing things.*

Let overigens op de subtiele aanpassingen in de definitieve versie:


De tas van Kuifje die nu naar voren zwiept (om de haast te benadrukken) en Haddock die het zonder hoofdverband moet doen, maar ook zonder glas whisky. In plaats daarvan: hangende handjes op de armleuning. De arme kapitein is de regie duidelijk even kwijt!

*)Wijlen Harry Thompson over de ‘cartoonist techniques’ van de ‘comic artist’ Hergé, in een London Weekend Television-documentaire uit 1994. Waarin ook een Engelssprekende (!) Hergé opduikt. Plus een mild oordeel (‘a lesser one’) over een van de slapste cliffhangers van de Tekenaar:

TIBET, afsluiting plaat 8:


En hiervoor waren de lezers een week in spanning - TIBET, opening plaat 9:


Met dank aan WP voor de link.

Allerzielen

D. stuurt me het linkje naar een veiling - volgende week dinsdag - van Zwiggelaar Auctions, grootgrutter in Marten Toonder-kavels. Maar er gaat ook werk van Dick Briel onder de hamer, waaronder twee platen van een nooit voltooid verhaal over Oscar Wilde en een schetsboek van negentig pagina’s: ‘Gedateerd eind jaren tachtig en gebruikt als oefen- en voorstudie-album vol prachtig uitgewerkte potlood- en pentekeningen, voornamelijk portretten, waaronder figuren uit Professor Palmboom.’

‘Vermoedelijk zijn complete nalatenschap,’ schertst D. wat natuurlijk ongepast is, maar ook een schalkse verwijzing naar een leven als Oblomov.

Ze zeggen - tot vervelens toe - dat talent alleen niet genoeg is, dat je ook het talent moet hebben om het te gebruiken. Maar wat je nimmer hoort: het vergt ook moed om er juist niets mee te doen. Omdat je vóelt waar het op uit gaat draaien en omdat dat je domweg niet bevalt. Want: één keertje je talent gebruikt en je kunt niet meer terug. Ze zullen om méér roepen en als je verzaakt, is daar altijd het stille verwijt: Er zit zoveel meer in je. Vanaf dat erbarmelijke moment mag je gaan sjouwen met een steen waarin de epitaaf al is gezandstraald: Hij heeft er niet uitgehaald wat erin zat.

De artistieke lat

S. die, teleurgesteld, voorleest uit het mailtje van een theater:

‘Tot onze spijt zijn alle optredens van de voorstelling Slappe Was van toneelgroep Carver geannuleerd. De makers hebben de voorstelling niet zo kunnen krijgen als ze voor ogen hadden. Het bedrag van uw kaarten zal worden teruggestort op uw rekeningnummer.’

Tsja, zoveel artistieke bezinning… De oude Georges had er een puntje aan kunnen zuigen:

Details

‘Overbodige details wekken het verhaal tot leven,’ vertelt dagboektekenaar Michiel van de Pol in de nieuwe documentairereeks Beeldverhaal. Zaterdagavond was de eerste van acht afleveringen, over autobiografische strips: ‘Sommige striptekenaars gebruiken hun eigen leven als inspiratiebron, maar hoe ver gaan ze daarin en hoe eerlijk moet je zijn?’

Ik moest uitwijken naar Uitzending Gemist om bevestigd te zien wat ik gezien meende te hebben. In de laatste halve seconde van de leader rent presentator Jean-Marc van Tol over een plaatje uit Stad van Klei van Milan Hulsing (over een ambtenaar die de grip op de realiteit verliest) en een tekening van Lambik die zich afvraagt: ‘ Maar… wat zeg ik nu?’ Het antwoord in een andere tekstballon: ‘De waarheid!’

19 november gaat het over Kuifje en over zijn gekwelde schepper. Spijt als haren op mijn hoofd dat ik met een tot in details uitgewerkt smoesje het verzoek voor medewerking aan deze prachtig gedetailleerde reeks heb afgewimpeld!

Pezeweven

Wie voltooide ten slotte Jacobs’ Unvollendete ‘De 3 formules van Prof. Sato’? Kat in ’t bakkie: Bob de Moor, 1989. Maar wat bijna niemand meer weet: Dick Briel breidde er al vijf jaar eerder - in opdracht van weekblad Tintin - een ingenieus einde aan. Uitknippen en toevoegen aan het laatste album, luidde de opdracht:


De scan komt van D. die me deze week op de hoogte stelde van het overlijden van zijn oude klant. Hij voegt eraan toe: ‘Waar die Jacobs gebeurlijk nog twintig jaar zou hebben zitten pezeweven over de afronding, raffelt Dick het hele zaakje in acht plaatjes af. Toch knap!’

Dick Briel 1950 - 2011

Juni 1976

Onooglijke catalogus van de legendarische stripbeurs in Verviers die de pest van de Mecanorma©-wrijfletter weer tot leven wekt. Maar voor de liefhebber van de oude kanonnen was het, 35 jaar geleden, wél een leuk uitstapje, met onder andere Franquin, Tibet, De Moor en Hubinon aan de signeertafels. Zelfs Hergé schoof aan, twee maanden na de lancering van PICAROS en beslist gramstorig na alle zure commentaren.

De dédi’s van deze broederschap staan in het binnenwerk van de catalogus, samen met onder andere die van Attanasio, Piroton, Gos, Hausman, Comès, Leloup en Kuifje zelf (nu ja, Jean-Pierre Talbot). Met een richtprijs van € 4000 vorig jaar onverkoopbaar op een veiling van Banque Dessinée. Volgende maand wagen ze in Parijs een nieuwe poging (€ 2500-3000).

Want een dag niet gelachen (2)

Hergé stormt de spreekkamer van zijn Jungiaanse psychiater binnen en excuseert zich uitvoerig. Hij heeft zich verslapen. ‘Maar,’ zegt hij, nog steeds buiten adem, ‘ik beleefde in mijn droom een ongelooflijke doorbraak. Ik liep met Germaine door de sneeuw en er kwam iemand op ons af - heel hard - op een slede. Dat is oom Arthur, zei ik tegen Germaine. Maar Germaine was verdwenen en Bernard Heuvelmans stond nu naast me en die schudde zijn hoofd en zei: Nee joh, dat is de Yeti. Toen werd ik wakker, kleedde mij aan, greep een sigaret en een boterkoekje en holde naar uw praktijk.’
‘Een sigaret en een boterkoekje?’ zegt de psychiater. ‘En dat noemt u een ontbijt?’

Vossenjacht

Kribbige mailwisseling met een lezer die schijnbaar erg gesteld is op Willy Vandersteen en die niet wil inzien hoe onsmakelijk diens antisemitische prentjes zijn. Ondubbelzinnige terechtwijzing: het geeft geen pas er ‘contextloos’ over te schrijven. Maar, protesteer ik, is niet elke toevoeging van context op voorhand zinloos omdat het de tekenaar niet vrijpleit?

Zo’n dispuut kent een voorspelbare dynamiek: aan het eind van de rit wordt het twistgesprek tussen Carreidas en Rastapopoulos herhaald. Wie is de grootste naarling? (In dit geval: Hergé of Vandersteen?) Die kwestie is niet te beantwoorden zonder uitsluitsel over die andere vraag: wie was de zwakste? Het is determinisme tegenover vrije wil. Was het opportunisme van Vandersteen onwillekeurig, zoals mijn opponent betoogt, en dat van Hergé weloverwogen?

Ik probeer de zaak ten slotte met een flauw grapje te beslissen: het waren krachten van buiten die Hergé de zeggenschap over zijn lot ontnamen. Bij de scouts werd hij immers opgezadeld met de totemnaam Nieuwsgierige Vos. En elke bioloog kan ons vertellen: vossen behoren tot de grootste opportunisten van het dierenrijk. Hergé handelde, kortom, in zijn verdere leven naar een rol die hem was opgedrongen.
Het antwoord laat niet lang op zich wachten: Willy Vandersteen zat ook bij de scouts. Zijn totemnaam was Slimme Vos.

Murw zet ik de computer uit en een cd’tje op van Jacques Brel, alias Grappige Zeehond:

Et moi, moi qui suis resté le plus fier
Moi, moi je parle encore de moi

Liever geen bloemen

Kuifje en Haddock zijn bloemen wezen plukken in Duckstad. Een mierzoet tafereeltje dat veilinghuis Banque Dessinée eind november graag wil afhameren op € 25.000.

Voor tien mille minder mag een originele strook uit Het Gele Teken het proberen. Let op dokter Septimus die (tweede plaatje) met de kiezen stevig op elkaar de telefoon beantwoordt:


En toch, voor de echte vieze smaak en de lange tanden moeten we volgende maand niet bij Hergé zijn en ook niet bij Jacobs, maar bij Willy Vandersteen.
Kavel 493:


Een originele Kaproen! Zeventig jaar geleden ontving de Bruegel van het beeldverhaal 250 frank voor zijn vunzige arbeid, nu moet een enkel prentje € 500 à € 600 doen.
Misdaad loont.

Ontzamelen

Mag een museum belangrijke stukken verkopen om te overleven? Actuele topic in de NRC van afgelopen zaterdag. De auteur rept van ‘ontzamelen’:

Net als geboorte en dood, zijn verzamelen en ontzamelen onlosmakelijk met elkaar verbonden.

En net als de dood proberen we het ontzamelen zolang mogelijk uit te stellen. Hoewel er natuurlijk altijd lieden zijn die onbevreesd de pijp aan Maarten geven:


Blik op een deel van de enorme Kuifje-ontzameling van François Retiré, volgens sommigen de grootste ontzamelaar van Europa.

Zout in de wond

The script by Brits Steven Moffat (Doctor Who), Edgar Wright and Joe Cornish has a wit and lightness of touch absent from most comic-book movies these days. With a rejuvenated Spielberg at the helm, it’s hard to imagine how Belgian creator Herge would be anything other than thrilled.

Verdict 4/5


*) Daily Express, hedenochtend

Beschamend

Mail over de Kuifje-film van een in de VS werkzame lezer:

‘Overigens sprak ik gisteren een vriendin die in de gelegenheid was een voorvertoning voor een select publiek bij te wonen. Ze was opmerkelijk positief voor haar doen en roemde het camerawerk dat herkenbare composities uit de boeken een spectaculair driedimensionale vertaling verleende. En het verhaal volgt heel strak het origineel. Heur woorden.’

Onderwijl betrap ik mezelf op een nogal ongepaste emotie: teleurstelling. Dat een Europese stripheld en een Amerikaanse filmregisseur slecht matchen, heb ik altijd voetstoots aangenomen. Nu (misschien) het tegendeel waar is, voelt het alsof er een verlies moet worden geïncasseerd.

Cees Buddingh' kon het niet beter formuleren: ‘De mens is het enige wezen dat tevens zijn eigen parodie is.’

Vergeten herinnering

Met S. keek ik naar een film over een jonge Amerikaan in Duitsland die, vlak na de oorlog, een examen wordt afgenomen in het slaapwagenconducteurschap. Aan het einde verdrinkt hij. Dat wist ik – twintig jaar geleden heb ik in een bioscoopstoel plaatsvervangend naar adem gehapt - hoewel ik dat tijdens het kijken niet meer wist.

Zo schuilt er ook troost in een geheugen dat zoetjesaan begint te haperen. Misschien varen we ooit nog eens naar de Zwarte Rotsen en voelt de reis als nieuw, herinneren we ons werkelijk niet meer welke gevaren zich daar schuilhouden.

Uitglijder

Nooit doen, een gesneefde striptekenaar dissen. Voor je het weet maak je op een glad wegdek een omgekeerde verticale loop en land je op je stuitje. Dat is verduiveld pijnlijk, maar dientengevolge over je nieuwe Burberry braken is nog veel pijnlijker.

’s Avonds constateerde S. een enorme bloeduitstorting. ‘Ziet eruit als een Blauwe Driehoek,’ zei ze.


*) De afbeelding komt uit de nieuwe veilingcatalogus van Artcurial (veiling zaterdag 29 oktober). Twee pagina’s zwartfilm met originele inkleuring. Richtprijs € 100 – 150. Een koopje voor, laten we ditmaal voorzichtig wezen, de liefhebbers van... euh... curieus kleurgebruik.

Albert

De Amerikaanse striptekenaar Albert Weinberg is overleden. Weinberg begon zijn carrière in 1906 als assistent van Winsor McCay en was verantwoordelijk voor de vliegsequenties in de dromen van Little Nemo. In 1916-17 diende hij als vrijwilliger in de roemruchte Escadrille de Lafayette dat voor het eerst in actie kwam tijdens de slag bij Verdun. Weinberg bleef na de oorlog in België en hervatte zijn werkzaamheden als tekenaar. Vanaf 1919 verdiende hij een goede boterham met zijn reeks rondom de legerpiloot Dan Cooper, een strip die 35 jaar later ook in het weekblad Kuifje werd gepubliceerd.
Albert Weinberg is 131 jaar oud geworden.

Taschen (2)

‘Een half miljoen voor een boek? Daar trapt niemand in!’ mailt een trouwe A la recherche-lezer. Dat valt dan weer te bezien. Zaterdag bezocht ik de nieuwe Taschen-store in de PC Hooft en raakte met een vriendelijke dame in gesprek over hun duurste uitgave. Dat is de luxe editie van Norman Mailers ‘Moonfire’, met buitenaards extraatje: een maansteen. Lollig verzamelobject binnen het ruimtevaartprogramma van Hergé.
Alleen die prijs…

Wat de speciale editie van SIGAREN betreft, moeten we overigens vrezen voor een poging tot oplichting danwel een ongelukkige greep in de knekelput:

Mag ik je erop wijzen dat het afgebeelde stukje bot niet tot de zogeheten phalanxen behoort, maar tot de (ossa) carpalia. Tussen de carpalia en de eerste reeks phalanxen liggen de metacarpalia, die dezelfde vorm hebben als de phalanxen. De echte ossa carpalia (vlak boven het polsgewricht) hebben een onregelmatige, kiezelvormige structuur, terwijl zowel de metacarpalia als de phalanxen het uiterlijk van traditionele botten hebben (de zogeheten ‘Bobbiebotten’).

Met dank aan Scudder voor de waarschuwing.

Taschen (1)

Tinnef

Ellendige aardwormen met hun Tintin-tinnef! Geen woord meer over de stuitende merchandise, had ik me voorgenomen. En daar houd ik me aan. Dit zijn niet mijn woorden maar die van van illustrator Pieter van Cleef. Met (waarschuwing!) schokkend beeldmateriaal.

Met dank aan WP

GOOMA-DOOM

Spektakel in Cokes in voorraad. Links de explosie van de DC-3 van Khemed Airlines, na de noodlanding op het strand. Rechts de door pestkop Abdallah* geïnitieerde ontploffing van Archibald Haddock.

WHAM en BANG. En Hergé laat zelfs de uitroeptekens achterwege. Dat zijn klanknabootsingen weinig fantasievol zijn, wisten we al. Vergelijk dat eens met een willekeurige explosie (in dit geval van een olietanker) in het krankjorume repertoire van Don Martin: GOOMA-DOOM!

De naam van de Amerikaanse tekenaar schoot me te binnen na berichten over de herstart van de Nederlandstalige MAD. Martins onomatopeeën zijn luisterrijk en mesjogge en er was, vermoed ik, een geschifte liefhebber voor nodig om ze te inventariseren.

Mijn favoriet: DIKKA DIK DEEP DABWAK DOOTBWEET DAKKITYDAK OONT GIKKADIK DIK DOKKA DAK DEEP. Hier beroert iemand het toetsenbord van een computer. Don Martin geeft niet alleen het apparaat een stem, maar ook de gemoedstoestand van zijn personage. Hergé zou voor TIC TIC TIC hebben gekozen. En Spielberg?


*) Of zit hier, qua tekenstijl, Willy Vandersteen achter?

Hallo?...RRRWT...FRRT...

‘Vertraging’ op de verbinding tussen Genève en Szohôd. Hergé verbeeldt de technische misère door een paar bevende onomatopeeën in de tekstballon van kolonel Sponsz te stoppen (RRRWT, FRRT, CRRAC). Zo wordt de geplaagde politiechef de clown in een goedkope klucht waarin de acteurs zelf voor de geluidseffecten moeten zorgen.

Morgen: GLIP SHPIKKLE GLUP SHLOOP!

Tik tik tik

De tijd tikt toch wel weg, ook zonder zegen van de paus. Deze maand is het twee jaar geleden dat ik - onwillig figurant - de theatrale uitvaart bijwoonde van mijn vriend J.
Fietsongeluk in het New Yorkse verkeer (motorrijders zeggen in zulke gevallen verhullend: ‘Hij is niet meer afgestapt’).
Zijn vriendin vertelde me dit weekeinde dat ze contact heeft met de man die hem heeft doodgereden. ‘Hij zit er helemaal doorheen,’ zei ze. En ook: ‘Het gekke is: ik maak me zorgen om hem.’

Het gekke is: vorig jaar maakte ik me nog zorgen om háár. Ze schreef over het verwrongen fietsframe in haar halletje waar ze niet naar durfde te kijken, maar dat ze ook niet weg durfde te doen. Ik belde haar en stamelde iets over fysieke wrakstukken uit een verleden die het leven in het heden onmogelijk maken. Achter me de massieve kast met honderden kilo’s oud papier, gebonden in rode, blauwe en gele ruggetjes. Soms heb ik geen S. nodig om me bewust te zijn van mijn eigen onmacht om los te laten.

Wonder!

Afbeelding van het Waltham Riverside-zakhorloge van Hergé, met in het koperen klepje een foto van pater Norbert Wallez, vermoedelijk voor de abdij van Aulne.

Het uurwerk loopt sinds 3 maart 1983 zonder behulp van het opwindmechanisme. Paus Benedictus XVI heeft vanmorgen opdracht gegeven aan de Congregatie voor de Heiligverklaringen om een decreet te promulgeren waarin dit wonder wordt erkend.

En route!

Boven: map met 53 originele platen uit La Grande Menace / Het Sein staat op rood. Kavel 29 op de Jacques Martin-veiling van Pierre Bergé. De veilingmeester wil gaarne afhameren op een kwart miljoen.

Onder: de geestigste afbeelding uit het album. En route! De reporter Lefranc heeft de leiding op zich genomen van een gevaarlijke zoekactie en commandeert een stel rechercheurs. Tegenwoordig gaan journalisten embedded op zoek naar Taliban-strijders. In 1952 is het nog een journalist die politieagenten onder zijn hoede neemt. Het universum van Jacques Martin is aandoenlijk kinderlijk.

The boys from Brussels

Nu gaat het gebeuren

Thuis wachtte oud nieuws in oude kranten. Er was een striptekenaar verongelukt. Ik begreep dat hij met zijn fantastische lijnvoering op on-Nederlands virtuoze wijze opstaande tepels kon tekenen bij vrouwen in contour.
Vijftig jaar oud. Vrouw, twee kinderen. Wrang, maar volgens de verslaggever om een andere reden: ‘Hij stond op het punt internationaal door te breken in de grote striplanden Frankrijk en Amerika.’

Hergé mocht exact een kwart eeuw méér aan levensjaren incasseren. Dood ging ie - afgepeigerd en uitgeblust - lang na zijn doorbraak die hem niet bijster gelukkig maakte. De arme Marten Toonder kreeg zelfs nog een onzalige hoeveelheid extra blessuretijd voor de kiezen en vervloekte de onverschillige dood die hem maar niet naar de verturving wilde sturen.

Dromen die uitkomen kunnen even onaangenaam zijn als dromen die onvervuld blijven. Sterven net als je denkt ‘Nu gaat het gebeuren’, dat is misschien geen slechte deal. De verwachting smaakt goed, je bent er nog niet door opgeslokt. Je knijpt er tussenuit met een geluksgrijns, van oor tot oor.

La morte a Venezia

Wie gaat er ook in zijn eentje naar een Biënnale?
Halsstarrig hield ik vast aan een tripje naar Venetië, waar ik al na twee dagen overmeesterd werd door een beklemmende eenzaamheid. Heel mooi, die beelden van Jan Fabre in de Nuova Scuola Grande di Santa Maria della Misericordia, maar verdomme, ik miste S.
Mijn nachtelijk geweeklaag aan de telefoon, beantwoordde ze met een ‘Ben jij nou een vent?’

Er waren meer mensen die zich dat afvroegen. De volgende dag vond ik een vriendelijk verzoek van ene Pieter, uitvoerend producent, in mijn mailbox. Samen met tekenaar Jean-Marc van Tol maakt hij een tv-serie over strips. Of ik wilde meewerken aan de eerste aflevering over Kuifje?
Geachte heer/mevrouw, luidde de aanhef.
Ik vermande me.
Vanavond zou ik me, tussen de vuilophalers en zeelieden, godsjammerlijk gaan bezatten in de ruigste bar van de stad.

Matsen

(Ik knijp er even tussenuit. Eind volgende week verder...)

Schokkend

Op bezoek bij vrienden die opgewonden keuvelden over de aardbeving van donderdagavond. Maar kom zeg… Viereneenhalf op de schaal van Richter! Dat is niet echt schokkend. Dat is rinkelend aardewerk.

Dan liever de waggelende kasten en rammelende pannen uit juni 1938, qua spektakel:

Ook de werktafel van Hergé stond niet stil:


Le Petit Vingtième, vijf dagen na de schok. Inclusief verklaring voor het bewogen beeld: (…) Le dessin a été exécuté par Hergé au cours du tremblement de terre de samedi dernier. Nous présentons à nos lecteurs toutes nos excuses pour cet accident (…)

Beren (2)

Terug naar een onopgeloste kwestie. De Zaak Zonnebloem, tweeënveertigste plaat:

Let op de Quick met berenomslag, eerste helft jaren vijftig:

In april probeerde ik D. te verleiden tot een klopjacht op dat geïllustreerde tijdschrift. Bijna een half jaar later is het de fabelachtige Scudder die zomaar de Quick én de Life (met omslagfoto van Grace Kelly) uit zijn mouw schudt. Ik ben toe aan een nieuwe dealer...*




*) En aan een nieuwe bril... ‘Beren?!’ zegt S. ‘Waar zie jij in hemelsnaam BEREN?!’

Pump 2.0

Jo, Suus en Jokko, plaat 28 uit Het testament van mr. Pump. Boven de albumversie van Hergé, hieronder de interpretatie van William Vance. Op veel punten geraffineerder in de keuze van perspectief. Let ook op de mooie vondst in de tweede strook: personage eerst in close-up en daarna in longshot waarbij de overlappende tekstballon (‘Allez-y!…’) toch gelijktijdigheid suggereert.

Dit alles neemt niet het bezwaar weg dat Vance nare en verkrampte poppetjes tekent. Er zitten veel scheten dwars in zijn universum, laten we het daar maar op houden.






Waarde Scudder, kan ik de berenspray al op tafel zetten?

Centimeters

Amper groter dan een memovelletje, dit origineel uit De Zonnetempel. Weekbladpublicatie in april 1947, afwezig in de albumuitgave.

Coutau-Begarie wil de 11 bij 9,5 centimeter volgende maand afhameren op minimaal tien mille.

Mag zo wezen dat Dominique Strauss-Kahn ‘Monsieur 30 centimètre’ is, maar Hergé is toch maar mooi ‘de man van honderd euro per vierkante centimeter’.

S.O.S. E.P.J.

Met een pannenset op de achtergrond neemt Edgar Jacobs - twee jaar eerder dan Hergé - de Grand Prix Saint-Michel in ontvangst, Brussel 1971. Ja, sjofel pak. Maar kijk eens goed naar dat bakkes. Er zijn foto’s waarop de vader van Blake en Mortimer met gemak kan doorgaan voor Henry Kissinger. Dit is de eerste prent waarbij ik denk: het broertje van meneer Demesmaeker!

Geslaagde rol van een tekenaar die - buiten het kader van zijn stijve plaatjes - niet vies was van een beetje schmieren:

Blue monday

De ochtend - dor en grijs
En kleverig als brillantine

Oh France Ferrari!

Maak een nat vlak van me
Met je wufte ecoline

Ik wil dat album! (9)

In de negende les van ‘Ik wil dat album!’ behandelen we twee dirty tricks uit de verkooppraktijk: de fuik en de nibble.

Bij de fuik is het zaak de communicatie over de aanschaf van een album zo lang mogelijk te rekken en dan toe te slaan. Een handelaar die een uur aan je heeft besteed, is veel minder genegen de transactie te laten afketsen. Op dat moment is er een opening om te onderhandelen over een betere prijs.

De nibble is misschien wel de meest beruchte truc uit het zakelijke onderhandelingscircuit. Na een lange onderhandeling zeg je dat je akkoord gaat met de prijs als de verkopende partij nog één concessie doet. De achterliggende gedachte is dat de verkopende partij hier wel op ingaat omdat die niet alsnog het mislopen van de deal wil riskeren.

DISCLAIMER: Zowel de fuik als de nibble hebben hun waarde bewezen omdat ze hun grondslag vinden in menselijke zwakheid én nuchterheid. Hier dient zich een niet te onderschatten probleem aan: de stripwereld is nuchter noch menselijk. Stripliefhebbers en -handelaren komen van een andere planeet, zijn pathologisch en vaak gevaarlijk in de omgang.