De aap van Hergé (2)

Een PERDU-lezer* raadde me, naar aanleiding van mijn blog van maandag, de verhalenbundel ‘Death by Pastrami’ aan. Dat boek laat ik beslist niet aan me voorbijgaan, al was het maar vanwege de huiveringwekkende substantie van de titel. Maar eerst… dat waarmee de Tekenaar me als argeloos jochie liet beven als een juffershondje:

Het onheil neemt de trap, in ÎLE NOIRE. Ruim een halve eeuw later mis ik de ongecompliceerde kinderbibber en stel ik slechts nuchter vast dat Hergé hier zijn ergste nachtmerries verbeeldt.

Ook bij het plaatje dat volgt, verknoeit het belezen oog van de vijftiger de beoogde schrik:

Ik kijk naar die rare voetjes van Ranko en denk: Gotlib!

Wat het restje spanning ten slotte om zeep helpt, is het afgekapte tekstballonnetje. Dit is het onverknipte origineel, uit de Petit Vingtième van 10 februari 1938:

De letteraar van de oorspronkelijke Nederlandse uitgave ontkent met zijn (lelijke) woordafbreking (…goril-la…) de onuitgesproken regel dat er ook buiten de beeldkaders een wereld is. Ik bedoel dat de gedachte aan een nutteloos (want ongevuld) deel van een tekstballon…

… me nogal in de weg zit bij het smaken van de suspense.

Enter Scott McCloud die in ‘The Sculptor’ geen half werk valt te verwijten met een consequente invulling van zijn onvoleindigde tekstballonnen:

*) Volgende week een grotere greep uit de zomerse lezerspost.