Posts
I.
Wie is hij toch, die geheimzinnige, Algerijnse Hergé? Terwijl het kwik naar tropische temperaturen steeg, knoopte ik een zakdoek om mijn hoofd en schoffelde door veertien digitale jaargangen van een Noord-Afrikaans studentenblaadje – op zoek naar een aanknopingspunt.
Maar niets.
Het dwarse Alger-Étudiant dweept in elk nummer (en ver voorbij de grens van het betamelijke) met het magnifieke talent van ‘notre cher camarade Hergé’. Maar even consequent blijft de echte naam van de tekenaar ongenoemd.
II.
Hoe zit het ook alweer met de signatuur van ‘onze’ (de Belgische) Hergé? In 1923 tekent hij een enkele keer onder eigen naam:
Een gewichtige krabbel, welbewust in de stijl van Benjamin Rabier:
We weten dat de Tekenaar er niet heel tevreden mee was (‘Te gekunsteld’) en tevens signeert met het sobere GR. Op zoek naar een ‘transcription euphonique’ (dixit Philippe Goddin) van zijn initialen, verwerpt hij het kreupele ‘Géhère’ en kiest uiteindelijk voor het vliedende Hergé.
Bewandelde de Algerijnse Hergé deels dezelfde denkpiste?
III.
Ik besluit mijn zoekactie maar eens over een andere boeg te gooien. Is deze onbekende Hergé niet te ontmaskeren door simpelweg in het colofon van de Alger-Étudiant te speuren naar een medewerker met de initialen R en G?
Een nieuw obstakel dient zich meteen aan: het Algerijnse studentenblad ontbeert zo’n lijst van medewerkers. Er is slechts een redactieadres, de directeur wordt genoemd en de redactiesecretaris…
Maar vanaf december 1926 heeft die redactiesecretaris een opvallende naam:
René Giraud. RG. Is Giraud Hergé? Nooit gedacht dat ik deze krankjorume vraag nog eens zou stellen!
Giraud schrijft over sport. Hij dicht. Maar niets wijst erop dat hij ook tekent.
IV.
Met de zoekterm ‘collaborateur’ speur ik verder in de jaargangen van de Alger-Étudiant. Ruim honderd treffers, tientallen namen… en dan, juist als ik pieker over nieuwe invalshoeken:
Eind januari 1935: de oud-medewerkers René en Pierre Gilles betreuren de dood van hun vader. René Gilles. RG. Hergé?
Ik weet het, het zegt nog niets verder, maar een andere treffer is toch wel veelzeggend:
‘Camarade’… Hoe vaak heb ik dat inmiddels niet gelezen?
De nieuwe zoekterm ‘René Gilles’ levert daarna amper treffers (2) op en geen hard bewijs dat deze René Gilles ook daadwerkelijk Hergé is. Pas als ik - nogal hulpeloos - verder zoek op enkel de voornaam (‘René’), ben ik ten slotte heel even sprakeloos door mijn eigen stommiteit.
(Maandag verder)
