Witte demonen, blauwe plekken

Tamelijk fenomenale observatie van lezer Ivo Mans naar aanleiding van de Heideggeriaanse analyse (afgelopen vrijdag) van het wit in TIBET:

‘Hebben de auteurs het ook nog over de betekenis van het blauw? Want wat zien we hier? Trui of lucht?’

Een kwestie die smeekt om een dualistisch/pluralistisch filosofische benadering. En misschien moeten we wel te rade gaan bij de fenomenalisten.

Overigens registreert Mans nog iets opvallends:

‘Op het albumomslag wijst de sherpa Tharkey ook naar het blauw’.

Blauwe demonen? Daarvan is op dit fraaie oeromslag voor TIBET in elk geval nog geen sprake:

Badend in het wit is dit ontwerp bedoeld als de zuivere pendant van LOTUS:

Mij pakt de Tekenaar hiermee in. Maar Casterman durfde het niet aan, vond het allemaal te abstract voor kinderen en Hergé bleek voor één keertje geen zin te hebben om zijn hakken in het zand te zetten. Hij tekende er nog vlot een achtergrondje bij.
‘Waarschijnlijk beseft Hergé dat hij wel genoeg tegen het wit heeft gevochten,’ wijsgeert Goddin in zijn biografie.


Vrijdag: Terwijl Haddock met zijn zwaard zwaait (Brussel), zwengelt de morsdode Richard Heydrich (Berlijn) een onwaarschijnlijke gruweldaad aan (Lidici, Midden-Bohemen).