Een reikhalzen naar het haveloze

Naar de slotdag van de Amsterdam Art Fair, in de oude Citroën-garage aan het Stadionplein. De kunst liet me niet onberoerd, maar het was de locatie die me uit het lood sloeg. Opnieuw een stadsicoon dat werd herontwikkeld met multifunctionele kantoor-, winkel- en horecabestemmingen. En in afwachting daarvan: de temporaliteit van de culturele hotspot.

F. schonk me in zijn kwaliteitsstand een perfecte espresso en deed nogal opgewonden over het geurenpalet dat oprees uit de bevuilde werkvloer. Ik rook vooral een verlangen naar de jaren zeventig toen ik als jochie door een rafelige stad zwierf. De opium was er ingeruild voor heroïne, het Vondelpark werd een no-go-area, bevolkt door verslaafde Vietnamveteranen. De stad bleek opwindend vuig en vunzig. Veertig jaar later is het verloop uit de contouren verdwenen, het stedelijk beeld met vlakke kleuren ingevuld en staan die klare lijnen in dienst van een opgeruimd en stomvervelend verhaal.

Plaatje!

Les ravages du temps: Hergé, eind jaren zeventig.

Nous sommes étonnés de ce qui nous arrive
On ne peut croire encore…