De genade van een glaucoom

Mailtje van D. met een link naar de aankondiging van een nieuw album van die andere reporter, Rik Ringers, waarmee onze held (vijf jaar na de dood van tekenaar Tibet) een nieuwe en gedurfdere weg inslaat.

Ik lees ‘nieuw’ en ‘gedurfd’ en denk dus meteen: ‘gewelddadig’ en ‘introspectief’. De bijgevoegde pagina stelt niet (en dus eigenlijk: juist wel) teleur:

Het becommentariëren van de oude constellatie en de aanhorige clichés heette ooit postmodern, maar heeft inmiddels een baard die nodig getrimd moet worden. Jacques Martin deed het veertig jaar geleden al, met (in het album Giftige sneeuw) een venijnig commentaar van Axel Borg op de kreukelvrije Lefranc:

“Da’s waar ook! Je drinkt geen alcohol, je rookt niet, je liegt en je speelt niet en bedriegen kun je ook al niet. Een kerel uit één stuk! De volmaaktheid zelf! Het moet toch eigenlijk wel verschrikkelijk zijn om helemaal geen kwade eigenschappen te hebben.”

Is het dát wat ons te wachten staat, bij de feestelijke presentatie in 2052 van het eerste nieuwe (volledige) Kuifje-album sinds PICAROS? Een scenarist die opgetogen verklaart dat hij de kloten heeft gehad om uit een heel ander vaatje te tappen? Dat de nieuwe Kuifje harder is, rauwer zelfs. Dat hij verschijnt in zijn onderbroek, dat de aanslagen rondom hem gruwelijker zijn dan ooit en dat zelfs Bobbie wordt afgeknald?* Als 90-plusser mag ik dan hopen op de genade van een glaucoom.


*) Variatie op de opgetogen verwelkoming van Geert De Weyer van de nieuwe Rik Ringers.