Verwarring in het veilinghuis

Mailtje van de immer messcherpe Scudder die me wijst op een andere gouache correctrice in de veilingcatalogus van Artcurial:

Overtrekwerk van het Studios-personeel, deze fragmenten uit TOURNESOL, met als omschrijving:

Tintin. Check! Haddock. Check! Dupond. Dupond? DUPOND?!

Hoezeer hij er ook op lijkt, we zien niet Dupond, maar de naamloze dorpsagent van Cervens* – kleine gemeenschap in de agglomération transfrontalière du Grand Genève en vooral bekend van dit akkefietje met de Lancia Aurelia van Arturo Benedetto Giovanni Giuseppe Pietro Archangelo Alfredo Cartoffoli (van Milaan):

De grap is natuurlijk dat de dorpsagent die op Dupond lijkt een broer heeft die op Dupont lijkt...:

...hier op de motorkap van een fraaie Peugeot 202.


*) Naschrift 18.36 uur: Ja. Maar. Is het wel Cervens? Of is ons gezelschap daar inmiddels al ruimschoots aan voorbij en bevinden we ons in Bons-en-Chablais. Of...?
Kuifjes wegen zijn soms ondoorgrondelijke lijnen.

Duplicaten in voorraad

En omdat het Echte Leven niet zozeer een plaat met een cliffhanger is, maar toch vooral een plaat met een hangende naald:

Nieuwe poging om het overtrekwerk van Hergé te gelde te maken, de derde alweer binnen een jaar.

De stroken 10, 11 en 12 uit ÉTOILE – pièce exceptionnelle op de komende stripveiling van Artcurial*, met een klassieke uitsmijter:

Merk hierbij op wat er allemaal gebeurt in de gitzwarte speldenknopjes waarmee onze held in de regel het avontuur beziet:

Het Parijse veilinghuis heeft overigens goed gekeken naar de zeperd van de Piasa-collega’s en toont zich bescheidener in richtprijs (€ 150 000 - 200 000 in plaats van € 300.000 – 400.000).

Naast een onnavolgbaar inhoudelijk babbeltje, is ook de informatie over de ware aard van dit werk alleszins ingetogen:

‘Gouache correctrice’ - dat lijkt me een blijvertje als inventieve term waarmee al die andere, negatieve benamingen onder het tapijt kunnen geveegd: kopie, duplicaat, overtreksel.


*) Veiling op 23 november in Parijs. Catalogus: KLIK!

De Week van de Cliffhanger (6 en slot)

De Week van de Cliffhanger (5)

De Week van de Cliffhanger (4)

De Week van de Cliffhanger (3)

De Week van de Cliffhanger (2)

De Week van de Cliffhanger (1)

Vanaf maandag: De Week van de Cliffhanger*

*) Met elke dag een opgefriste cliffhanger uit De Zaak Zonnebloem, een avontuur dat binnenkort z’n 65ste verjaardag viert.

Feestbetoon voor een T-Ford

En omdat het deze maand precies 111 jaar geleden is dat de eerste T-Ford werd geïntroduceerd:

Links: reclamemateriaal uit de jaren twintig, van de Ford Motor Company of South Africa in Port Elizabeth. Rechts: onze jonge reporter in de Kongo. We kennen de avonturen die hem te wachten staan. Maar wie zijn de drie mannen in die andere Ford? Heeft de tekenaar op enig moment nagedacht over hún bestemming?

Voordeelactie: Casterman rekent op stormloop

Hoe Willy Vandersteen het vlees vermaalde

I.
Waar waren we? In de Balkan:

De originele plaat 80 uit SCEPTRE, kavel 83 op de stripveiling van Christie’s, 20 november in Parijs (richtprijs ‘op aanvraag’, tsja).

Volgens de toelichting in de catalogus moeten we letten op de superbe gag cliffhanger, maar mijn aandacht ging vooral uit naar het voorlaatste plaatje:

Links Bobbie die vloeiend kan praten met een scepter tussen de kaken. Rechts Serafijn Lampion die, met een lullige pen tussen de lippen, al struikelt over de S. Door het vochtige weer schieten de beeldrijmen omhoog als knolamanieten.

Overigens en niet zonder verwondering kon ik een gevoel van verveling bij dit pièce museale uit 1939 amper onderdrukken. Zoetjesaan vergt het inspanning om nog enthousiast te raken over wéér een origineel uit SCEPTRE.


II.
Acht jaar jonger (uit 1947) is dit origineel van Willy Vandersteen, uit De Zwarte Madam:

Kavel 316, richtprijs € 11.000 – 13.000. Dat is inclusief deze plezante spelfout:

Corned beaf? Daar kun je lacherig over doen… tot je ontdekt hoe vaak in die tijd de beef tot beaf werd vermalen:

De spelfout blijkt, door de jaren heen, onuitroeibaar – en verschijnt zelfs vaker op een veiling:

Captain Beafheart? Probeer dan maar eens niet aan die andere, in naam mishandelde kapitein te denken:

Een onaangename donderdagavond

Naar Birth of the Cool, obligate (rechttoe-rechtaan) documentaire over de niet altijd aangename Miles Davis. We weten dat Georges onaangenaam kon wezen tegen zijn Germaine…

…maar tenminste hield de Tekenaar zijn padvindershandjes thuis.
Miles daarentegen ging in de omgang met zijn ‘grote liefde’ ver over de streep.

Daar zul je haar hebben. Frances Taylor. Haar prins maakte prachtige muziek, maar bleek ook een paranoïde drugsgebruiker die erop los sloeg.

‘Every time I hit her, I felt bad because a lot of it really wasn’t her fault but had to do with me being temperamental and jealous,’

biechtte de jazzlegende later op – waaruit valt op te maken dat hij nog steeds enkele tikken terecht vond, want: ‘her fault’.

Thuis wachtte de biografie van een ander onaangenaam mens (Susan Sontag) en dus stelde ik mijn grote-liefde-zonder-aanhalingstekens voor om aan de bar van de Sociëteit weer eens aangenaam diep in het glaasje te kijken. Maar S. herinnerde me aan haar onaangename voornemen om de rest van deze maand de alcohol te laten staan, waarna ik me, mokkend, naar huis liet dirigeren.

Plaatje!

De goeie ouwe Haddock verbeeldt fraai mijn donderdagavond-spleen. Kavel 90 op Christie’s grote stripveiling van 20 november, dit originele ontwerp voor een puzzel uit de jaren vijftig:

Richtprijs: € 150.000 – 180.000. In de vuistdikke catalogus* zorgt expert Marcel Wilmet als vanouds voor de onnavolgbaar ronkende achtergrondinformatie – maar bloedspatten van de meester blijven ditmaal buiten beeld.

Wordt vervolgd!


*) De pdf is zojuist als download online gezet: KLIK!

De klare lijn tussen Kuifje en Freddy Krueger

Vandaag precies negentig (90!) jaar geleden in de Petit Vingtième:

Onze jonge held aast op het militaire uniform van een Kameraad. Let hierboven op zijn hoog uitgestoken hand die iets voor elkaar krijgt wat duidt op superkrachten:

Sterretjes, stoomwolkjes, een opbollend deurtje – Bobbie slaat het cartoon-geweld nogal beteuterd gade.

Vier jaar later (in CIGARES) zit de reporter opnieuw verlegen om een kostuum:

Jandorie, hij kan er wat van:

Dat bijna horizontaal wegzwiepende lijf is een fraai beeldcliché waar bijvoorbeeld Willy Vandersteen later geen genoeg van zou krijgen. Maar ik moet toch vooral hier aan denken:

Still uit de sfeervolle finale van A Nightmare on Elm Street (KLIK voor het hele fragment).
Er loopt een klare lijn van Kuifje naar Freddy Krueger...

Over de Maan-fraude van Hergé

Here lies
(as she did throughout life)
Susan Sontag
1933 – 195?

Grafschrift dat ‘Amerika’s laatste grote literaire ster’ Susan Sontag als vijftienjarige in haar notitieboekje noteerde en dat feitelijk onvertaalbaar is. De twee Nederlandse vertalers van Benjamin Mosers biografie ‘Sontag. Her Life and Work’ gaan de dubbelzinnigheid niettemin te lijf:

Hier li(e)gt
(zoals ze haar hele leven heeft gedaan)
Susan Sontag

De schrijver, criticus en filmmaker Sontag had, zoals het zo mooi heet, ‘een moeizame relatie met de werkelijkheid’, niet alleen in haar leven, maar ook in haar werk – en onmiskenbaar is daar een (excuseer) haakje met Hergé.

Hoe goed verder ook, ik kon het niet nalaten Mosers monumentale levensbeschrijving terzijde te schuiven voor een herlezing van deze tientallen jaren oude bestseller:

Onderzoeksjournalist Günter Wallraff over zijn infiltratie bij het weekblad Kuifje. Tussen de pagina’s van dit auteursexemplaar trof ik nog een aardige verrassing:

De valse clubkaart waarmee Wallraff als Hans Esser uiteindelijk toegang kreeg tot de coterie van Hergé.

Ook na zoveel jaren is het nog steeds indrukwekkend hoeveel leugens en halve waarheden de auteur boven tafel kreeg. Zijn onthulling dat de maanwandeling van Kuifje en zijn vrienden volledig in scène werd gezet op de zolder van de neuro-psychiatrische kliniek Salve Mater in Lovenjoel:

...kwam destijds hard aan en dwong de Tekenaar in het boetekleed. De keuze voor een enscenering zou volgens hem noodzakelijk zijn geweest, omdat geen van zijn ‘helden’, na de geslaagde maanlanding, de raket had durven verlaten.

Wallraff/Esser toont in zijn boek overigens wel degelijk begrip voor Hergé en diens worsteling met de waarheid. De enige keer dat de Tekenaar zich vastklampte aan de feiten en weigerde gebeurtenissen te verzinnen (in PICAROS), leidde dat misschien tot een integer album, maar ook, merkt Wallraff droogjes op, ‘tot een waardeloos avontuur’.

Ondertussen, op de Samber

De jonge Georges, roeiend met de riemen die hij heeft (zomer 1935). Weinig vlees aan de botten, maar beslist gespierd. Zijn bootje glijdt over de Samber, ter hoogte van de voormalige abdij van Aulne.

Leuke broek draagt de Tekenaar, maar let vooral op de dracht boven de gordel. Luttele weken eerder zette Hergé ook zijn jonge held in zijn hemd:

De Petit Vingtième van 22 mei 1935, in een état désespéré.

De terugkeer van een oude schooier

Altijd bijzonder om een oude schooier tegen het lijf te lopen voor wiens leven je elf jaar geleden al geen stuiver meer gaf:

Links de gesigneerde SOVIETS uit de premier mille (nummer 101), op de Millon-veiling van 25 mei 2008. Mauvais état, verkocht voor € 3000, de prijs van een basis crematiepakket.

Rechts de onverwachte terugkeer van de gesigneerde SOVIETS uit de premier mille (nummer 101), op de Millon-veiling van 20 oktober 2019. Status opgehoogd tot état moyen, want: fortement restauré. Richtprijs: € 3000 – 4000.

Die restauratie stelt niet zoveel voor – en is nogal lomp uitgevoerd, met de gesigneerde en genummerde linkerpagina die er rechts is ingeplakt:

Waar hebben we dat eerder gezien?

Juist, in de kramakkele SOVIETS, nummertje 464, die in oktober 2012 onder de hamer ging.

Maar dit is knap gedaan:

Naadloos herstel van het ontbrekende ruggetje, in absoluut doorleefde staat!

Valt er verder nog iets te beleven op die veiling? Jawel, voor wie hier warm voor loopt:

Originele inkleuring voor pagina 9 van PICAROS. Uniek en ongepubliceerd, volgens het veilinghuis, omdat in een later stadium vier (4) plaatjes werden gewijzigd.

Zoek de verschillen:

Millon gooit in de promotie overigens alle remmen los: ‘Een kunstwerkje op zich, deze aquarel is onderdeel van de mythe waarin we al het talent van coloriste France Ferrari herkennen, werkend onder het precieze en nauwkeurige oog van de meester.’

En toch is de richtprijs slechts € 1500… Heel billijk, want laten we zeggen dat met PICAROS het oog van de meester allang niet meer bij de les was.