Hij heeft de langste! / Hergé a le plus gros!

I.
‘En wat is er mis met een tong Picasso?’ vraagt Scudder zich af in een mail-op-hoge-poten. Zelfs gaat hij zover het monstrum zingend op te voeren (‘Ben ik te min…?’).

‘Wat is er niet mis met de tong Picasso?’ wilde ik antwoorden. Een beetje kok stort geen fruit uit over een vis, laat staan eentje die zo prijzig is. Althans, dat dacht ik. Om vervolgens te stuiten op Filets de Sole Véronique, tongrolletjes in druivensaus, in een receptenboek van niemand minder dan Escoffier. Nog erger: de Franse chef heeft begin jaren dertig een bruut recept voor tongfilet met banaan gepubliceerd – noem het een instemming van hogerhand met een vergrijp dat in Nederland al in 1919 op de kaart stond:

Lunchmenu van het Palacehotel in Scheveningen. Gelukkig ligt, zo vlak na Pasen, het Lucasevangelie nog op de eettafel: Vader, vergeef het hun; want zij weten niet wat zij doen.

Overigens weten we uit de overlevering dat Picasso liever pasta at.

II.
Aan tafel!

Beeldrijm uit Essay RG van Huib van Opstal. Nu ja, beeldrijmpje, schrijft Ivo Mans die me erop attendeerde. Links een banket in het Palazzo Nanni, rechts het tafelgezelschap waarover we nog niet zijn uitgepraat. De vraag luidde immers: welke ongerijmdheden zien we nog meer in dit wonderlijk samenzijn?

Om te beginnen:

Kijk eens goed naar het pootje aan het glas van Hergé. De tekenaar heeft ontegenzeglijk de langste! Herr Doktor Riklin constateert: ‘Duidelijk een geval van onbewuste overcompensatie.’

Ook opmerkelijk: voor een gezamenlijke nieuwjaarstoost zijn er opvallend veel gasten (tel maar na) die het glas niet heffen. Scudder voegt daaraan toe: ‘Iedereen heeft een glas binnen handbereik, zelfs Jo en Zette, maar Laudy niet, die zit op een droogje. Of dronk hij direct uit de fles?’

III.
Mike van der Veer duidt de herkomst van het paard aan tafel (het Ros Beiaard uit de strip van Jacques Laudy die toen in het Weekblad liep, De legende der vier heemskinderen). Maar wie verschuilt zich er nu achter?

Ik keek niet goed of er zat vismeel in mijn ogen. Diverse lezers wezen me erop dat het verscholen personage wel degelijk een naambordje heeft: Allard, ofwel: een van de vier heemskinderen, naast Renaud, Richard en Guichard.

Werpen we toch nog een laatste blik op dit excentrieke ensemble… om dan pas te ontdekken dat niet alle tekenaars zijn aangeschoven. Want waar is…?

Donderdag verder