Stekeligheden

Wonderlijk hoe twijfel en praktische bezwaren de kunstbeleving plotsklaps gevoelig in de weg zaten. Krap een jaar geleden waren we als een blok gevallen voor Dominant Septiem. Nu vroeg S. zich af of ze de rafelige lijnen en diepzwarte tinten van dit grafiek wel mooi genoeg vond om haar boekenkast voor op te offeren. Ondertussen kon ik er niet meer naar kijken zonder te kniezen over het transport: hoe kregen we deze aankoop ongeschonden in ons koddige bestelautootje?

De onbevangen blik diende zich pas een dag later weer aan, in een antiquariaat waar zomaar drie originele dailies van Alex Raymond aan de wand hingen. Veilinghuizen laten ons graag geloven dat het een autonoom kunstwerk is, zo’n originele strip (Pièce de musée!).
Dat is het natuurlijk niet.
Maar in Parijs werd ik even op het verkeerde been gezet.
Als je drie stroken Rip Kirby (niet opeenvolgend, wel rijmend door de matige staat en de overmaat aan notities in de kantlijnen) in drie smalle lijsten onder elkaar hangt, dan zie je, minimaal vanuit de ooghoeken, een compositie die je als kunst kunt ervaren.
Ze waren niet te koop.
‘En je gaat ook niet aandringen,’ zei S. stekelig.

Eind van de week reden we terug, met een onbeschadigd grafiek in de laadruimte. Maar het onvoldane gevoel dat ik iets had laten liggen, kon ik niet van me afschudden.