Posts
Eén kanttekening nog bij Het Gele Teken (curieus toch hoeveel reacties het duo Blake en Mortimer losmaakt bij de A la Recherche-lezers, maar dat concludeerde ik al eerder).
Heeft het album de tand des tijds doorstaan? Het hangt van het album af. Ik herlas de gerenoveerde versie uit 1987 en legde het rap terzijde. De nieuwe vertaling is getrouw aan het origineel – en dus zeer vermoeiend. In de oude Lombard-uitgave hebben de (te) vrije vertaling en de beperkingen van de mechanische lettering voor de moderne lezer één groot voordeel: Jacobs’ idiote breedsprakigheid is, met name in de verklarende tekstblokken, teruggebracht tot draaglijke dimensies.
Enfin, die oude versie – de versie waarmee ik ben opgegroeid – bleek nog wél goed leesbaar. En soms rijker in taal dan ik had verwacht.
Uit de herziene uitgave van 1987:
Het tekstblok kondigt een blocnootvelletje aan met een angstige noodkreet. De tekening toont een blocnootvelletje met een angstige noodkreet.
De oude Lombard-uitgave:
Tekstblok en tekening zijn hier complementair (en dus in wezen zéér on-Jacobs).
Let bij de laatste afbeelding overigens op het fraaie ‘Om de liefde Gods’ én op de schaduwrijke vouwen in het papier. Op afbeelding 1 heeft Septimus de vouwen duidelijk zelf getekend. Dat maakt hem als geleerde net iets te veel krankzinnig om voor deze lezer nog geloofwaardig te zijn.
