Intermezzo

Uit: Nieuwe Leidsche Courant, 16/05/1956*

*) Voor B. die dezer dagen ‘de geest van Hergé’ mist in mijn bijdragen.

De sentimentele som (4)

Meer ruis komt van D. die me op het hart drukt... toch vooral een vergelijk te maken tussen de erbarmelijke albumuitgave van DE VLAMMENZEE en de puntgave publicatie in Pep.

Hij stuurt me bovendien een link naar deze foto van een knoestige Jacques Martin, begin jaren zeventig, tijdens zijn research voor HET HOL VAN DE WOLF:


D. schrijft: ‘Ik denk dat je de vijftig moet zijn gepasseerd om aan de sfeer van deze prent direct die ene naam te kunnen koppelen…… Alistair MacLean.’

Eens!

De sentimentele som (3)

Na mijn aangekondigde duik in DE VLAMMENZEE, werd ik op de vingers getikt door een trouwe A la recherche-lezer. Citaten uit zijn brandmail van gistermiddag:

Wat spijtig vind ik het toch dat u (…) zo snel de aandacht wegleidt van uw ervaringen in New York! Ik geloof namelijk dat u, blijkbaar onbewust, bent doorgedrongen tot de kern van uw (en ook mijn) verzamelwoede en nu iets laat liggen.
Over de term ‘whatever’ schrijft u dat het goed voorstelbaar is dat ook Hergé deze uitdrukking zou hebben omarmd in een zekere fase van zijn leven.
U verzuimt dan de lijn door te trekken maar ik kan u verzekeren dat ‘whatever’ ook thuishoort in een zekere fase van het verzamelaarsleven, namelijk de eindfase.
Als u zoveel geld besteedt aan twee albums waarin u feitelijk niet bent geïnteresseerd (u schrijft het zelf: Whatever!) dan is het toch niet meer zo moeilijk om te doen wat u oorspronkelijk met uw blog voor ogen stond: nl. uw verzameling beëindigen en hierover schrijven?’

Tsja.
Of om met Karel, de huisknecht van Lefranc, te spreken: VERDIKKEME!
Maar laat ik me vooral achter een ánder citaat verschuilen:

“Loslaten betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen.”

Kierkegaard...
En mijn ambities reikten deze week niet verder dan de bespreking van een oud stripalbum!

De sentimentele som (2)

Ik herlas ook Elsschot, en daarmee bedoel ik: ik wilde de avond doorbrengen met DE VLAMMENZEE, maar worstelde me eerst door HET DWAALLICHT, een novelle (zijn laatste proza) van Willem Elsschot, met tekeningen van Dick Matena.

Goede literatuur bezit het vermogen om ons met andermans ogen te laten zien. Dat zien doen we vooral tussen de regels. Als een stripmaker daar zijn afbeeldingen plaatst, dan staan die in de weg. En dan mag hij misschien wel denken dat er nu heel veel meer te zien is, alleen: ik zie dat niet zo. Ik zie vooral een persoonlijk drama: een tekenaar die blind zijn virtuoze gaven verkwanselt aan de misvatting dat een literatuurverstripping een toegevoegde waarde heeft.

Maar goed.

Een tikkeltje verstoord vervoegde ik me in de hal van het Gare Montparnasse.
9.20 uur… De journalist Lefranc en zijn jonge vriend Jeanjean haasten zich naar de perrons…
Morgen meer!

De sentimentele som (1)

Vroeger was alles helder: twee sterren voor JUWELEN, vijf sterren voor DE VLAMMENZEE.*) Een veertig jaar oud notitieblokje legt haarfijn de voorkeuren van de striplezende tiener bloot. Die zijn voorspelbaar; ik viel voor het Avontuur.

Ietwat beschroomd haalde ik het tweede album uit de Lefranc-reeks van de betreurde Jacques Martin opnieuw in huis. Deze week nemen we de proef op de sentimentele som: hervindt een vijftiger in de lotgevallen van die andere reporter nog iets van de opwinding van weleer?

*) Een liefhebber van de onversaagde Alex Graccus was ik duidelijk niet. Tweeëneenhalve ster voor De Tiara van Oribal... Nu denk ik: drie sterren voor die geweldige titel!

Jacques

Zonder kompas (slot)

Whatever (slang): The term is used to dismiss a previous statement and express great indifference. Frequently used by the main character of the TV show All in the Family, Archie Bunker, as a response to his wife Edith.

Je kunt je indenken dat ook Hergé - in een zekere fase van zijn leven - de uitdrukking zou hebben omarmd.
Germaine: ‘Die hardheid van je, Georges… Die harteloosheid… Ik zal er nooit aan wennen…’
Georges (beent de trap op): ‘Whatever!’

Enfin, om een lang verhaal kort & ongekleurd te maken: ik spendeerde bijna zevenduizend euro aan twee grande images. Albums die in niets afweken van wat ik al had en dus met recht: een zinloze aanschaf. D. toonde zich genereus en rekende de kosten voor de FedEx priority niet door.
Germaine: ‘En… Wás het een troostaankoop? Voelde u zich weer wat beter met die boekjes van mijn Georges?’
De Verzamelaar: ‘Och, mevrouw Kieckens… Ik schaamde me. Werkelijk! Ik durfde even niet in de spiegel te kijken.’

Maar goed.
Whatever.
Een nieuw jaar.
Nieuwe voornemens.
We zullen zien!

Zonder kompas (2)

In de Lower East Side was ik als een blok gevallen voor een ingenieus sculptuur van glas en asfalt. De prijs was kunstmarktconform*), de transportkosten zouden beslist pervers zijn. Maar één ding zat me niet lekker: het was een veel te verantwoorde aanschaf. Terwijl de weerzin tegen mijn uitheemse klus met de dag groter werd, groeide de behoefte om toch vooral zinloos te spenden. Toen er van het thuisfront ook nog eens een ongehoord enthousiaste reactie kwam op mijn beoogde aankoop, gooide ik het over een heel andere boeg.
Hergé moest me maar weer eens postuum vertroosten.

Tsja, sputterde D. in de hoorn, ‘Je moet wel ongeveer aangeven wát je wilt.’
‘Doe maar wat,’ antwoordde ik ferm. En daarna: ‘Whatever.’
Het klonk als een krachtterm en het luchtte – om te beginnen – al lekker op.

*) Ooit werd me een veel te dure ÉTOILE aangeboden met de rechtvaardiging dat het prijskaartje stripmarktconform was. Beide termen zijn onzinnig.

Zonder kompas (1)

Terwijl de grijze dagen zich aaneenregen (‘Opgelapt met flarden blauw – genoeg om een zeemansbroek van te maken’*), herlas ik Het leven van Pi van Yann Martel. Het relaas van een wonderlijke overlevingstocht op zee is in wezen een pleidooi voor het mooiste verhaal. Je kunt, betoogt de auteur, natuurlijk de waarheid vertellen (ook als die strontvervelend is, of deprimeert) maar waarom zou je niet kiezen voor de gekleurde werkelijkheid?
Martel durft aan te voeren dat in elk mooiste verhaal God schuilt.

Nu biedt New York in wintertijd volop hemelse tableaus, maar toch... Voor het eerst kon ik me er niet aan de grauwe alledaagsheid onttrekken. J.’s nagelaten bedrijf bleek een slangenkuil waarin zelfs de schoonmakers elkaar naar het leven stonden. En uitgerekend van dít zinkend schip moest ik de sterktes en zwaktes analyseren?

Afgepeigerd door alle machtsspelletjes verlangde ik naar het mandaat van een generaal Alcazar. Omdat ik geen ervaring heb met executiepelotons, greep ik ten slotte terug op het klassieke gereedschap waarmee de verzamelaar zijn zielenrust weet te hervinden.
De Troostaankoop.
Ook wel: De Frustratieaankoop.

* Uit: Netherland, Joseph O’Neill. Ook een mooi boek.