Zonder kompas (1)

Terwijl de grijze dagen zich aaneenregen (‘Opgelapt met flarden blauw – genoeg om een zeemansbroek van te maken’*), herlas ik Het leven van Pi van Yann Martel. Het relaas van een wonderlijke overlevingstocht op zee is in wezen een pleidooi voor het mooiste verhaal. Je kunt, betoogt de auteur, natuurlijk de waarheid vertellen (ook als die strontvervelend is, of deprimeert) maar waarom zou je niet kiezen voor de gekleurde werkelijkheid?
Martel durft aan te voeren dat in elk mooiste verhaal God schuilt.

Nu biedt New York in wintertijd volop hemelse tableaus, maar toch... Voor het eerst kon ik me er niet aan de grauwe alledaagsheid onttrekken. J.’s nagelaten bedrijf bleek een slangenkuil waarin zelfs de schoonmakers elkaar naar het leven stonden. En uitgerekend van dít zinkend schip moest ik de sterktes en zwaktes analyseren?

Afgepeigerd door alle machtsspelletjes verlangde ik naar het mandaat van een generaal Alcazar. Omdat ik geen ervaring heb met executiepelotons, greep ik ten slotte terug op het klassieke gereedschap waarmee de verzamelaar zijn zielenrust weet te hervinden.
De Troostaankoop.
Ook wel: De Frustratieaankoop.

* Uit: Netherland, Joseph O’Neill. Ook een mooi boek.