Afspiegeling (1)

Bij Knoedler & Co., de aangewezen kunstboeren in de Upper East Side*, raakte ik aan de praat met een verzamelaar van modern grafiek. We spraken over de blessings van de crisis, hoeveel moois er weer beschikbaar was zonder dat het prompt werd weggekaapt door onverschillige beleggers. Omdat New Yorkers graag en veel over zichzelf praten, ging het daarna, langs onnavolgbare wegen, over de bereiding van een goede gazpacho (de man ging er prat op nimmer water toe te voegen) en over zijn werk als literair agent. Zijn kijk op blogs was nadrukkelijk en in wezen afkeurend. ‘Drie maanden om je vorm te vinden, zes maanden om je authenticiteit te verliezen.’
Ik schrok er nogal van.
Betwistte hij daarmee mijn eerlijkheid op het web?
‘Maar durf je dan te beweren,’ zei hij onaangedaan, ‘dat die…, hoe zei je?... die Popokabaka… altijd een oprechte afspiegeling van jezelf is gebleven?’

* Ze doen dat al anderhalve eeuw en zijn dientengevolge nogal zelfgenoegzaam. Maar keurig formeel bemiddelden ze ooit voor me bij de aankoop van een wandsculptuur van Lee Bontecou. S. wees het bij aflevering al af; het deed haar denken aan een ‘geëxplodeerd stokbrood’. Toen ze productiewerk deed voor Theo van Gogh en hij bijna dagelijks bij ons over de vloer kwam, hing de cineast er steevast zijn doorrookte jekker aan.