Bijzaken (2)

Bon. Hier waren we:

Maar voordat we het over CLAC gaan hebben, eerst iets over BRRROUM.

De auto is een gulle leverancier van onomatopeeën, denk aan de VROARs, de VROAPs en de VROAWs uit de cataleptische tekenpen van Jean Graton. Over diens klankentapperij merkt Joost Pollmann* op:

Ik moet bekennen dat ik nooit veel gegeven heb om de Michel Vaillant-reeks, mede omdat zijn geluidsweergave zo volstrekt monotoon is. Een beetje autoliefhebber zou moeten horen dat een Porsche 911 een heel ander gebrul voortbrengt dan een Renault Alpine, maar in de boeken van Graton klinkt alles precies hetzelfde, en voor een tekenaar die zijn leven heeft gewijd aan het afbeelden van racewagens is dat nogal treurig.

Hergé laat de technisch vooruitstrevende auto van Arturo Cartoffoli broemen. Dat is niet fantasievol en eigenlijk nogal kinderachtig. Tuut tuut, broem broem! Het zijn onomatopeeën van de Euroshopper.
En het portier, dat klakt.
Zoals er wel meer klakt in het universum van Kuifje:

Hier hebben we hét bewijs dat Haddock een snob is. Op Molensloot maakt het neerleggen van de telefoonhoorn hetzelfde geluid als het sluiten van het portier van een Lancia Aurelia B20!

Of is het net andersom?

Woensdag: waarom het niet CLAC maar CLUNK moet zijn.

*) Joost Pollman, Een indruk van echtheid (pagina 132)

Bijzaken (1)

Boven: twijfels bij Arturo Benedetto Giovanni Giuseppe Pietro Archangelo Alfredo Cartoffoli (van Milaan) over de mechanische onderdelen van zijn Lancia Aurelia B20.

Onder: technische factsheet over de kleppen van de Lancia Aurelia B20. Verzamelstatus: extremely rare, unknown to most Lancia enthusiasts and Aurelia owners. Issued by the Lancia factory over a series of years to dealerships servicing Aurelia models. No proper shop manual was produced for the Aurelia models, thus these documents are the only factory-published technical literature for the Aurelia.



Maandag: hoe authentiek is Hergé’s onomatopee (‘KLAK’) bij het portier van Arturo’s Aurelia?

Beren

Er is toch wel íets wat je nog graag hebben wilt? Amusant aanstellerig mailtje van D. die vindt dat ik hem verwaarloos.
‘De liefde kan niet van één klant komen,’ wijs ik hem terecht.
Maar vooruit.
De Zaak Zonnebloem, tweeënveertigste plaat:

D. heeft me ooit een gesigneerde German Research in World War II in de maag gesplitst. Hij mag nu hier zijn tanden op stukbijten:

De Quick met berenomslag, eerste helft jaren vijftig. Duits geïllustreerd tijdschrift met, in de jaren na de oorlog, een interessante redactiemedewerkster: niemand minder dan Traudl Junge, de voormalige secretaresse van Adolf Hitler.

Waarde D., ik zie mijn bestelling graag in onberispelijke staat tegemoet!

(Wordt - hopelijk - vervolgd)

Déjà vu

Omroep Limburg, gisteravond: “… heeft de politie onmiddellijk 44 zigeuners opgehangen en zeven eksternesten uitgerookt, maar de daders zijn nog spoorloos. Dan nog het weer…”

Andere levenslijnen (4)

Tegen de maan

Qua Hergé biedt de nieuwe veilingcatalogus van Artcurial louter kruimelwerk. Maar wie € 50.000 in de knip heeft voor een fijn origineel van Franquin (uit: Robbedoes en de Bobbelmannen)…

… of het dubbele voor een stuitend vervelend omslagje van Enki Bilal…

…moet 2 april vooral naar Parijs.

De Kuifje-blogger die zich hier vaker dan eens denigrerend heeft uitgelaten over Raket naar de Maan, overweegt komend weekend naar de Tefaf in Maastricht te gaan. Daar wacht dit toepasselijke werkje van Pieter Brueghel de Jonge op een koper:

Vermelde titel in de catalogus?
Pissing on the moon.

Explosief

Fragment uit het feuilleton ‘Voor de Eer van Frankrijk’ (Leidsch Dagblad, maart 1894). Nog best genietbaar, maar enkel zoals het destijds genoten werd: in kleine hapjes.
Let eens op dit buitengewone personage.
Hém kennen we.
Toch?


Dat tevreden rokers sowieso niet vies zijn van een stevige krachtterm, leren we op de advertentiepagina (1929) van dezelfde krant...


... terwijl er met de uitverkoren vloek van Haddock toch ook op minder aanstootgevende wijze promotie valt te bedrijven:


Uit de Nieuwe Rotterdamsche Courant en uit een tamelijk explosief tijdvak: november 1914.
Overigens is die Daan Hoeksema een opvallende vogel.
Maar ik dwaal af.

1031 tekstballonnen

Interessante mail van een A la recherche-lezer die vindt dat ik het ‘klessebesgehalte’ van Raket naar de maan nogal overdrijf:

Ik tel in dat album 1031 tekstballonnen, inclusief de uitroepen van verbazing (?) en opwinding (!). Dat leek mij in eerste instantie ook veel maar bijvoorbeeld Cokes in voorraad heeft maar twintig tekstballonnen minder!

Zal zo wezen, maar professoren met Jacobsiaanse exposés ontbreken in dat avontuur.

On a parlé…

… de la lune…

En dat zijn geen tekstballonnen die je op je hoofd moet krijgen.

Misschien is niet Cokes, maar Het geheim van de Eenhoorn beter vergelijkingsmateriaal. Let eens op de in de hoek geperste broeder Vogel:


Strook 159 en 160 uit Le Soir.
Waarmee we het vaarwater van Edgar P. Jacobs weer hebben verlaten en vastlopen in een typisch zijgeultje van Alfred Mazure:

Dick Bos in het jungle-avontuur Zilver (1941). Een mooi voorbeeld van het ingebakken leed van de stripheld: hoe meer je van ‘m hoort, hoe minder je van ‘m ziet.

En terwijl Dick nog even keuvelt, doe ik er hier het zwijgen toe. Terug op 15 maart.

Ondertussen, in Tripoli

Nee, dan onze jonge held. Die had wel raad geweten met die zwarte huurlingen:

Uit Cokes in voorraad, en dat is niet toevallig (maar daarover dinsdag meer).

Over de zwarte figuranten in dat album valt hoegenaamd niets origineels meer te melden. En toch weet Hergé me telkens weer met zijn voortbrengselen te verbazen. Hilarisch hoogtepunt: het krantenoverzicht op pagina 60:

Duckstad-negers…

Gewapende stilte

‘Lucky’ Ned Pepper and his gang.

Georges (r.) in zijn laatste schooljaar, 1925.

Naar True Grit waarin minstens zo overdadig werd geklessebest als in Raket naar de Maan. Weer thuis verlangde ik naar (desnoods) de gewapende stilte van een Céroux-Mousty. Maar S. had een slok te veel op en kletsmeierde met de hardnekkigheid van Serafijn Lampion. Ook een bejubelde film verzekert ons uiteindelijk niet van een geslaagde avond.

Snuisterijen

Onzinnige snuisterijen? mailt D. Daar hebben Hergé-handelaren toch heus het patent niet op!

Volgt een link naar de grote Spirou-veiling van Millon & Associés. Veel brave lulligheid die evengoed vrolijk stemt. De (bijna) zeventig jaar oude handdruk van Jan Kordaat lijkt me zomaar een mooi beginpunt voor een imposante Jijé-verzameling:

Geen geduld

Verkwikkend uitstapje naar P. in de Oostkaap. Zijn huis staat in een hekwerkwijk waar me aldoor en ongevraagd wordt toegevoegd hoe waarachtig men hier van het leven weet te genieten.
Het zal.

P. heeft een thuisbioscoopje met een beamer, 1500+ dvd’s en geen geduld meer om een hele film uit te zitten. We kijken naar de Funeral zonder de vier Weddings, naar de apotheose van The Truman Show en naar de dwaas coole aankomst van de bankovervallers tijdens de begintitels van Un Flic.
Waar ik aan denk is het jochie dat ooit twee stripalbums bezat (waaronder De Zwarte Rotsen) die hij keer op keer en van kaft tot kaft herlas.
Maar die herinnering is verjaard.
Ik besluit daar niet over te schrijven.
We moeten de week niet willen binnenvallen door een open deur.

De avonden

Bij de foto van Georges en Germaine aan de Vlaamse kust (1948) had een aantal A la recherche-volgers een heel andere associatie.
De Blauwe Sperwer, zei u?
Frits van Egters!
In de eigen beleving of in de uitbeelding van Dick Matena.

Eén lezer schrijft dat hij vooral een gelijkenis ziet met Gerard Reve zelf, en diens vrouw Hanny: ‘Zij trouwden in datzelfde jaar, 1948. En het kostte Hanny en Gerard veel moeite om afscheid te nemen. Een beetje doorspitten levert wel meer overeenkomsten op tussen Gerard Reve en Georges Remi.’

Dat lijkt me juist in dit jaar* een uitdagend researchklusje.


*) Voor de Chinezen is 2011 het Jaar van het Konijn...



Ik vlieg er even tussenuit. Over tien dagen terug.

Nul-kunst

Kavel 258, twee schetsvellen uit de Studios Hergé, begin jaren vijftig. Bevatten rookaroma en sporen van vijlsel afkomstig van een Gillot’s Inqueduct-pennetje. Volgens Philippe Goddin (zie bijgeleverde authenticiteitverklaring) ‘het ondubbelzinnige bewijs dat Hergé zich op zeker moment boven het papier heeft bevonden’.
Erg goede staat.
Richtprijs: 300 - 400 euro.

Enfin. Een stout staaltje nul-kunst dat, uiteindelijk gebundeld, niet zal misstaan in de traditie van de blanco boeken. Die zijn er, schreef Gerrit Komrij*, door de eeuwen geweest…

‘…met titels als Het Boek van Niets en Herinneringen van een lijder aan geheugenverlies. Onlangs zag ik in een boekhandel een werkje Was spricht gegen Homosexualität? dat geheel uit witte pagina's bestond. De achterflap vermeldde nog fijntjes: derde, geheel herziene en uitgebreide druk.’

*) Gerrit Komrij, Verzonken boeken (pag. 115)

Geen enkele toekomst

Krabbels van Hergé, gemaakt op 8 juni 1954, iets na 15.00 uur, op de achterzijde van de agenda van een redactievergadering.

‘Goh, en in goede staat?’
- Nou, ik zou zelfs durven beweren: Très bon état.’
‘Waar wacht je nog op? Naar de veiling* ermee!’

*) Lot 257, veiling Banque Dessinée, 27 februari 2011. Richtprijs is 400 - 500 euro voor een setje van vijf achterkantjes.

Nota bene: de tekenaar moest in 1925 nog het contact met zijn geliefde Marie-Louise (‘Milou’) verbreken omdat haar ouders hem niet zagen zitten: ‘Het enige wat die knul kan, is tekenen op tafellakens en onderzetters. Werkelijk, hij heeft geen enkele toekomst.’

Ongelikt

A la recherche du sourire perdu. Op zoek naar de verloren glimlach van mevrouw Hergé.
De Haan aan Zee, voorjaar 1948:


Mille milliards de tonnerre de Brest, wát een teder tafereel!

Of is Germaine hier gesmolten omdat haar man zich het kapsel heeft aangemeten van de ongelikte Spirou-held De Blauwe Sperwer?

Ongemakkelijk

Verstikking? Evengoed heeft de arme Germaine, zoals een A la recherche-lezer over de foto van gisteren opmerkt, domweg een hekel aan al die rokers in haar huis.

Maar struin door het beeldarchief en zie: de gekwelde/ongemakkelijke blik van mevrouw Hergé lijkt net zo omnipresent als de snor van Pleksy-Gladz in Szohôd.

Dansje, november 1943:



Dansje, november 1958:



Maandag: een teder beeld.

Die middag in Céroux-Mousty

Herenboer en landarbeider. Sinds het vorige maand verschenen Hergé côté jardin - Un Dessinateur à la Campagne (de foto komt van het omslag) op de leestafel ligt, zeurt het themamuziekje uit Bertolucci’s Novecento onophoudend door mijn hoofd.

Grazie signore Ennio Morricone per fare questa musica orribile!

Auteur Dominique Maricq (voormalig onderwijzer wiens ledikant al weer vele jaren in de archieven van Moulinsart staat) schrijft over de zuurstofrijke landerigheid van Hergé’s buitenverblijf in Waals-Brabant. De eerste afbeelding waar mijn oog op valt, is er eentje met Germaine in het middelpunt.
Zuurstof?
Verstikking.

Wees galant!

Bon. En al die Egyptische vrouwen die hun gezicht niet lieten zien op het Tahrir-plein, kunnen nog een braaf lesje leren uit een zestig jaar oud weekblad:


Wees galant, maak plaats voor de dames! (Tintin, 21 maart 1951, pagina 12)

Overigens werd voor het netjes ingekleurde origineel twee jaar geleden 60.000 euro neergeteld, ik vermoed/vrees door zo’n typisch Franse seksist met afgestorven gevoelens en een veronachtzaamde vrouw.

Beursaanbieding (2)

Een antiques & arts fair met 130 standhouders waartussen zich enkele stripgalerieën hebben gewurmd… Dat kan natuurlijk niet goed gaan.
Ik bedoel: de kunstliefhebber in me beziet een losgezongen origineel uit De Scepter van Ottokar en begint te steigeren.

Kom zeg, lazer toch op met je infantiele plaatjes voor vijf ton (€ 500.000) en je speculatieve lulpraatjes dat ‘de kunst van Hergé met de Spielberg-film in het vooruitzicht alleen maar hotter zal worden’.
Hotter...
Heet is ‘Rustende Nel’ van fauvist Rik Wouters.
En een defensieve investering bovendien.

Maar goed. Er was ook nog dat jochie in me dat toevallig wél warm werd van al die eendimensionale plaatjes. Voor hem waren de onzinnige Hergé-snuisterijtjes van de 9th Art Gallery hoogst vermakelijk:



Tintin, carte représentant Tintin & Milou de retour de leurs aventures en Amérique. Carte signée en impression Tintin et Milou. Cette carte est la plus rare de trois cartes commémoratif des retours de voyages de Tintin: Russie et Congo. Excellente état. Euro 4000.


Jacques Tardi. Amusant dessin dédicace représentant le professeur Tournesol bien à la manière de Tardi. Euro 350.


Dessin original, parue dans Le Soir en 1943. Dupont et Dupond détectives est une série de 42 petites histoires écrite par Paul Kinnet et illustrée par Hergé. Euro 2500