Narrow minded

Met S. naar Utrecht om Willeke van Ammelrooy (bekend van haar bijrol in De Duistere Diamant, naar de inktzwarte bestseller van Kaproen) toe te juichen. De actrice kreeg een Gouden Kalf voor haar verdiensten voor de Nederlandse film.

Opwindender was de ontdekking van een Wartburg Two Seater op de Utrechtse Neude. Waarna prompt de verwarring toesloeg. Een 120 centimeter smalle Wartburg met een voor- en achterstoel?
Internet bood raad:

Jolige kunstenaar snijdt het middendeel weg uit een Wartburg 312 en… Enfin, de bekrompen Germaine* had er niet dood in gevonden willen worden.


*) Opmerking van een oplettende lezer bij het bijschrift van afgelopen dinsdag: ‘Mevrouw Hergé werd niet een half jaar eerder uit het wrak van Georges’ Lancia Aprilia gezaagd, maar vijf jaar eerder (februari 1952). Wel had Hergé in het voorafgaande jaar een ongeluk met zijn Lancia Aurelia, maar daar was Germaine niet bij betrokken.’

Vrouwen & auto’s

Augustus 1957. Germaine voor de hagelnieuwe auto van haar man: een Porsche 356 A Coupe. Vijf jaar eerder werd ze nog met verbrijzeld dijbeen uit de wrakstukken van Georges’ Lancia Aprilia gepeuterd. En kijk haar nu eens grijnzen als een Disney-prinses...
In haar dagboek noteert ze:

Geo heeft een Porsche gekocht. Dat valt op! Ik heb liever wat meer discretie. Maar het is toch een mooie wagen en hij heeft veel allure. Eén van mijn dromen: een wagen met twee plaatsen!

Artcurial veilde twee maanden geleden een fraai exemplaar voor 92.000 euro. Dat is een slordige 70.000 euro goedkoper dan de schetsen uit VOL 714 die hetzelfde veilinghuis een maand eerder afhamerde. Een gezonde kerel heeft zijn keus dan snel gemaakt (ik bedoel: welke vrouw gaat in hemelsnaam breed lachend met een bosje bloemen bij een origineel van Hergé staan?*)

Omdat alles van waarde weerloos is:

Een 356 na een verblijf van dertig jaar in het Meer van Genève.


*) Vooruit dan, Adèle, maar zij wordt ervoor betaald.

Oud nieuws

‘Gewoon, een gezellig avondje,’ zegt Germaine. ‘Met Edgar en Jeanne en Jacques en…’
- Zonder Jacques! gromt Georges.
‘Zonder Jacques,’ zucht Germaine.

Maar Edgar zegt er terloops iets over tegen Bob die het aankaart bij Josette en via haar komt het bij Jacques terecht die - gekrenkt - bij Raymond, Baudouin en Bertje iets mompelt over een ‘groot feest’ bij de baas. Raymond en Baudouin zwengelen het zijdelings aan in hun vriendenkring. Bertje gaat de volgende dag naar een congres voor helderzienden in de glazen zaal van het Amsterdamse R.A.I.-gebouw waar tevens een internationale samenkomst is, georganiseerd door de NVvP, de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie.

Een week later, zaterdagavond, als de Brabantse gouverneur Jean de Neeff opnieuw een radio-oproep doet om toch vooral weg te blijven uit Céroux-Mousty (‘Er is daar géén feest’), zit Germaine doodsbang op zolder, staat de Porsche van Georges in brand en sneuvelen de eerste ruiten van La Ferrière. In Antwerpen vertrekken op dat moment drie autobussen met 144 Chinese havenarbeiders in feeststemming, allen genaamd Tchang, en op Zaventem landt een DC-8 uit Zürich met 53 psychiaters aan boord. Onder hen is Franz Riklin. Hij is straalbezopen en hij draagt een spierwit overhemd.

Ondertussen, in Kinshasa

The unlikely Tintin fans in DR Congo: fraaie fotoreportage, vanmorgen op BBC Africa.

Flop

I.
Waar waren we? Hier waren we:

Geüniformeerde jongedame met snor en pijp. Schalks fantasietje van de jonge Georges Remi, in het poesiealbum van zijn vriendin Louise Van Cutsem (‘Milou’), 1920. 4 juli geveild bij Sotheby’s, voor 18.750 euro. En wie het nieuws een beetje heeft bijgehouden, zou zomaar de indruk krijgen dat deze ‘ground-breaking sale’ (term uit de nieuwsbrief van het Britse veilinghuis) een groot succes was.
Allerwegen (en klakkeloos) overgenomen persbericht: Sotheby’s veilt originele plaat uit De Geheimzinnige Ster voor 234.750 euro. Commentaar van Jean-Marc Thévenet, verantwoordelijk veilingexpert:

The inaugural sale at Sotheby’s had great success. Many people attended the exhibition, the worldwide media covered the event widely and it achieved strong prices.

Thévenet liegt dat ie barst. En met reden. De voormalig hoofdredacteur van Pilote (en oude baas van het stripfestival in Angoulême) probeert zijn hachie te redden.

II.
In werkelijkheid beleefde Sotheby’s met haar eerste internationale stripveiling haar eigen Heaven’s Gate, een flop van jewelste. Van de 95 kavels werden er slechts 27 verkocht. Totale opbrengst: een schamele 645.225 euro. Ter vergelijk: op dezelfde dag organiseerde Sotheby’s nog drie veilingen. Bij twee daarvan werd driekwart van het aanbod verkocht, bij de ander ruim de helft. Opbrengst respectievelijk: 7 miljoen pond, 9½ miljoen pond en 32 miljoen pond.
Thévenet over zijn veiling:

The auction reflected our conviction that comic strips have become an art-form in their own right.

III.
Eens maar nooit weer? Op een veiling in Londen sprak ik deze zomer een medewerker van het zelfingenomen Artprice.com die verrassend gedetailleerd de verhoudingen binnen Sotheby’s schetste. Werkelijk enthousiasme voor zoiets triviaals als een stripveiling is daar volgens hem nooit geweest. De niche kreeg de handen amper op elkaar; Thévenet ondervond zelfs fervente tegenwerking. Na het miserabele resultaat zullen de I told you’s niet van de lucht zijn. Weinig kans, kortom, op een tweede kans voor veiling en veilingexpert.

IV.
Voor de handliggende slotvraag: waarom faalt ’s werelds oudste veilinghuis waar, pak ‘m beet, een Banque Dessinée altijd mooie successen boekt? Daar is een even voor de handliggend antwoord op. Maar ook een antwoord waaraan ik eerder mijn vingers danig heb gebrand. Dat het op zijn minst opvallend is dat er bij de ene veiling altijd in grote mate telefonisch en anoniem geboden wordt en bij de andere veiling niet, en dat er bij de ene veiling keer op keer dezelfde ‘liefhebbers’ zitten die bij de andere veiling (nota bene in dezelfde stad) nergens zijn te bekennen… nee, beste lezer, dat heb ik hier dus niet gezegd.

Jaloerse vrijsters

Witte handschoentjes in een glazen doosje. Ofwel: de Boudewijn Büchprijs, bestemd voor een voorvechter van het antiquarische boek. Nieuws van gisteren: dit jaar gaat de prijs, postuum, naar Gerrit Komrij.

Je kunt je vier jaar belangeloos het schompes bloggen over antiquarische stripalbums en de onderscheiding gaat alsnog naar een lijk.

Maar Komrij (zijn privé-bibliotheek omvatte 60.000 titels) kan niet genoeg geprezen worden voor de wijze waarop hij over de kwelling van het ongelezen boek schreef:

Een wee gevoel van weerzin maakt zich van me meester als ik het pedante rijtje boeken zie staan, een allegaartje van jewelste, dat ik tien jaar geleden nog per se wilde lezen - ik kwam er maar niet toe. En daar, de ongelezen boeken van vijf jaar geleden. En hier, de verstoten liefdes van vorig jaar. Ze loeren naar me, azen op me, de haat is wederzijds, ik voel het. Het zijn jaloerse vrijsters die zich tegen me hebben gekeerd omdat ik niet langer met ze flirt. Ik wil me bevrijden van hun juk en een nieuw fris leven beginnen. Ik verlang naar een lichte wereld, zonder hun ballast.*

Dit klaaglied houdt twee volle pagina’s aan, tot aan de herkenbare verzuchting in de laatste alinea. Toch maar afscheid nemen van al die plaaggeesten?

Nooit zal het me lukken, besef ik pijnlijk. Het zou zijn of ik mijn darmen er uitrukte en opvrat. Het zou mijn dood zijn.

Ik werp een voorzichtige blik op mijn boekenkast en voel prompt een hevige steek in mijn weggesneden appendix.


*) Fragmenten uit: Verzonken boeken, Gerrit Komrij, 1986

Mededogen

Een beproeving, zo’n Oceaan van Ongelezen Boeken! Ik viste er zeven titels uit, voegde er vijftien nieuwe aan toe en bleef per saldo met een stevig aangewakkerd schuldgevoel achter.

Om de zinnen te verzetten, vergezelde ik S. naar het filmfestival van Venetië waar we de dertig jaar oude megaflop Heaven’s Gate herzagen - volledig gerestaureerd, met een uitgesmeerde looptijd van 219 minuten en in aanwezigheid van de 74-jarige regisseur. We gaven hem na afloop een staande ovatie. Als een stel farizeeërs, want de film bleek nog steeds een debacle.

‘En?’ vroeg S.
Het was, dacht ik afgepeigerd, alsof je in Het Turfschip in Breda met vierhonderd genodigden Kuifje en de Picaro’s moet herlezen - opnieuw ingekleurd, met één pagina uitgebreid en in het bijzijn van Hergé. Uit mededogen klap je dan nadien je handen stuk.


Woensdag: ‘Veilinghuizen blijven toch een soort bordelen’