Naar Parijs, voor de Triennale in het Palais de Tokyo en voor de Tim Burton- en Robert Crumb-exposities: een nogal onzalige processie van hele en halve teleurstellingen. Ellendigste inzicht: met hun vernieuwde kunstpaleis hebben de Fransen (sinds de opening in april) misschien wel het mooiste museum voor hedendaagse kunst - en nóg slagen ze erin op 22.000 vierkante meter uitstalruimte geen enkele begeestering af te dwingen.
‘Ze hebben hier toch een wat andere smaak,’ zei S., bij een installatie van opwaaiende jurkjes en uitgebluste ballonnetjes boven een slordige kluit ventilatoren.
‘Misschien hebben ze wel géén smaak,’ opperde ik voorzichtig.
Maar de koude wortelsoep met kardemon in het restaurant was formidabel, zelfs onder de vensters van Christian Marclay, de kunstenaar die ‘al dertig jaar de relatie verkent tussen geluid en beeldende kunst’:
Verslikte ik me daar toch bijna in het vlinderdasje van Han Peekel!
Woensdag: een valse verleiding