Grijnzend eerherstel

I.
Op die CONGO uit de premier mille moeten we vooral maar niet gaan bieden. Adviseert Martin Lodewijk:

Het lijkt mij uitgesloten dat Hergé die heeft gesigneerd. Waarschijnlijker lijkt me dat Germaine even voor haar Georges is ingevallen. Dat bibberhandje laat ze dan dus achterwege. Maar ik zou fotografische bewijzen, video, film, dna et cetera moeten zien (en dan nog uit onbetwistbare en onkreukbare bron!) om te geloven dat de man met het beeldschone handschrift van daarboven (en ik ben daarin een autoriteit: mijn moeder had het handschrift van God zelve terwijl mijn vader en ik krukken-op-wielen waren) die gruwelijke lagereschoolmeisjespoeziealbum-‘Tintin’ in het Congo-album heeft gepend.

II.
Wat weten we eigenlijk nog van die signeersessies? Over SOVIETS noteert droogstoppel Philippe Goddin (in de erbarmelijke vertaling van ‘Lignes de vie’):

De eerste vijfhonderd, genummerde, exemplaren liggen in het bureau* van priester Wallez om te worden gesigneerd. Hergé tekent voor Kuifje en hij heeft Germaine zo ver gekregen dat zij de ‘handtekening’ van Bobbie voor haar rekening neemt. Ze leggen de albums rondom zich heen open op de grond, om de inkt te laten drogen. Zullen de lange signeersessies hen dichter bij elkaar brengen?

*) Zoals bekend hadden de Waalse ultra-katholieken enorme bureaus waaraan zij dito sigaren rookten.

III.
Germaine (Ma petite Ginette, zoals Georges haar zoetelijk noemt) tekent voor de gelegenheid met links. Misschien dat de tekenaar zijn CONGO ook met de andere hand signeerde. Maar liever ga ik mee in de veronderstelling dat zijn aanstaande hier onbewogen ruggensteun verleent. Minimaal een halve ton voor een album dat tweemaal door haar is getekend: dat lijkt me een grijnzend eerherstel voor de bakkersdochter wier portretten onverkoopbaar zijn!


Vrijdag verder

Een Kuifje doen

Allegedly they are doing a Tintin on this. In het oor springend Hollywood-jargon dat S. opving op de Marché du Film in Cannes.

Doing a Tintin, als in: een blockbuster laten openen in Europese zalen (‘to hypo the show’s word of mouth’) en pas later een Amerikaanse première geven.

De film van Spielberg is daarin eerder een trendvolger dan een trendsetter, maar het bekt natuurlijk wel lekker en misschien wordt het daarom wel een blijvertje. Tenzij het een negatieve connotatie krijgt. Want laten we eerlijk zijn:

The B.O. for ‘Tintin’ was whammo overseas* but domestically it was kind of floppola**.


*) $ 296.402.120
**) $ 77.591.831

Voir et savoir

Gesigneerde SOVIETS (1930). Georges tekent met ‘Tintin’, Germaine met ‘Milou’:

Gesigneerde CONGO (1931). Let op de krabbel van Georges/Tintin die amper een jaar later brutaal afwijkt van het ‘origineel’:

Germaine/Milou is met haar pootje daarentegen uiterst consequent.
Evolutie versus stilstand.
Aldus zien we al vóór hun huwelijk (in 1932) de eerste tekenen van een verwijdering tussen de Tekenaar en zijn aanstaande vrouw.

Waarna het ergste nog moet komen.

Archibald?

Wietse!



(Met dank aan lezer/eilander AK)

Leemte

Prettige manoeuvreerruimte op de L'univers du créateur de tintin-veiling.*

Wie voor dit album geen halve ton wil ophoesten:

…vindt in de aankondiging ervan een betaalbaar alternatief:

Als dertig mille te hoog gegrepen is voor dit origineel:

…dan lijkt drie mille voor het afgeleide affiche een verstandige budgettaire afweging:

En wie voor deze bakkersdochter de platvink liever in de binnenzak houdt:

…die... ach, nou ja, die heeft misschien wel het gelijk van de wereld aan zijn zijde.

Onderwijl staar ik met gemengde gevoelens naar De Laatste Grote Hiaat in mijn Verzameling:

Elegante zelfprotectie: mezelf wijsmaken dat er sprake is van een Dringend Gewenste Leemte.



*) De catalogus staat hier online

Onwaarachtig

Uit La Grande Épicerie griste ik getruffeld moeraszout mee, uit de Fnac ‘Gringos Locos’:

Jijé, Franquin et Morris sillonnant les États-Unis et le Mexique dans une vieille Ford Hudson… Une histoire parfaitement authentique…

Authentiek was daarna vooral mijn ontgoocheling over het ketellapperswerk van scenarist Yann. Of was de teleurstelling in het tekenwerk van Olivier Schwartz nog net een graadje erger?

Schwartz is een geraffineerde tekenaar. Tenminste, het is toch maar knap hoe sterk hij de suggestie weet te wekken dat te zijn. Oppervlakkig gezien maakt hij indruk (en met succes: ik liep immers met zijn album naar de kassa). Maar de verlokking houdt geen stand, de verleiding blijkt vals. De tekenaar is een poseur die al op pagina 3 door de mand valt:

Schwung? Dit is de worsteling van een artiest die slechts een beperkt aantal trucjes beheerst. Buiten de nauwe begrenzing zijn de poppetjes lijkstijf:

Waarna we de arme tekenaar nog herhaaldelijk zullen zien zweten. Dat Schwartz zijn klamme lijntjes vet in de inkt zet, maakt het er allemaal niet beter op (en geeft zijn werk hier het karakter van een anonieme reclamestrip).

Maar ¡mil millones de Brujas y duendes!, genoeg gemopperd deze week! Heer, geef ons heden een waarachtig pleziertje:

Maandag verder.

ZRAK!

Naar Parijs, voor de Triennale in het Palais de Tokyo en voor de Tim Burton- en Robert Crumb-exposities: een nogal onzalige processie van hele en halve teleurstellingen. Ellendigste inzicht: met hun vernieuwde kunstpaleis hebben de Fransen (sinds de opening in april) misschien wel het mooiste museum voor hedendaagse kunst - en nóg slagen ze erin op 22.000 vierkante meter uitstalruimte geen enkele begeestering af te dwingen.
‘Ze hebben hier toch een wat andere smaak,’ zei S., bij een installatie van opwaaiende jurkjes en uitgebluste ballonnetjes boven een slordige kluit ventilatoren.
‘Misschien hebben ze wel géén smaak,’ opperde ik voorzichtig.

Maar de koude wortelsoep met kardemon in het restaurant was formidabel, zelfs onder de vensters van Christian Marclay, de kunstenaar die ‘al dertig jaar de relatie verkent tussen geluid en beeldende kunst’:

Verslikte ik me daar toch bijna in het vlinderdasje van Han Peekel!


Woensdag: een valse verleiding

Herhaling

Een oude bekende. En met een reden. Persbericht van Artcurial: de gouache van Amérique gaat op 2 juni opnieuw onder de hamer. In maart 2008 was de opbrengst € 650.000 (exclusief opgeld). Bij het Parijse veilinghuis doen ze nu stoer met een vanaf-prijs van € 760.000.

Alsof het leven niet te kort is om in herhalingen te vallen.



Ik trek me even terug. De luiken gaan weer open op 14 mei.

Een prachtige brand

Joanika: ‘Het was een prachtige brand. Grote delen van het huis bestonden uit hout en riet, die zorgden voor een enorme vuurzee. De woning was gloeiend rood van binnen. Eerst stortten de houten balken van de plafonds in, daarna de vloeren. Bladzijden van boeken dreven op de vlammen als bladeren die door de lucht wapperen.’

Borge: ‘De animator in mij keek naar de soepele beweging van de vlammen.’

Borge Ring en zijn vrouw Joanika vertellen (vanmorgen in de Volkskrant) over de brand die hun woonboerderij in de as legde. De 91-jarige animator had juist een selectie uit zijn archief gemaakt om te laten veilen bij Zwiggelaar: de originele tekeningen uit zijn films, zijn briefwisseling met Marten Toonder, zijn werk voor Donald Duck en Sjors (Distel), een grote collectie stripboeken. Er is niets van over - zelfs de Oscar die Ring kreeg voor zijn Anna & Bella is gesmolten - maar er is ook geen spoortje verdriet. Borge: ‘Sinds de brand is mijn leven opnieuw begonnen. Het voelt heel licht zonder bezittingen.’

Joanika stak de open haard aan, de brand begon in de schoorsteen.
Ik heb een cv-ketel en een batterij nondescripte radiatoren.
Het verhaal ontroert me zo dat dat me spijt. Bijna.

Fait divers

I.
Beschadigde asbak gekocht. Gebakken in 1950, ter gelegenheid van de meerderjarigheid van Kuifje (‘Hourrah! Nous sommes majeurs!’). Curieus hebbedingetje, maar ook, laten we eerlijk wezen, een onnozel prul. Ik wilde domweg D. een plezier doen door eindelijk weer iets van hem te kopen.

Nieuwe fase in de levensloop van de verzamelaar? Na jarenlang mijn eigen hebzucht te hebben bevredigd, bekommer ik me nu om het welbehagen van mijn dealer. Die aardworm vroeg op zijn beurt een te lage prijs wat ik dan weer afbreuk vond doen aan mijn goedertierenheid.

Billions of blue blistering boiled and barbecued barnacles, wat een vermoeiende wereld!

II.
Fijne mail nog van Martin Lodewijk, een herinnering aan een anekdote die Peter de Smet ‘met graagte ophaalde’:

Peter was op bezoek op de studio van Hergé, jaren zestig. Bob de Moor had juist een prent afgewerkt en legde die voor de meester op zijn bureau met de woorden: ‘Hij is af!’ Waarop Hergé antwoordde: ‘Nee, Bob…’, zijn pen pakte, zijn signatuur onder de tekening zette en zei: ‘…NU is hij af!’

III.
Na een asbak met een 21-jarige Kuifje, is dit misschien wel de meest logische next deal:

Kuifje 1 jaar oud. Origineel van het weekbladomslag, 25 september 1947. Aanstaande zaterdag onder de hamer in Parijs (Artcurial, kavel 136A).

Vrijmarkt

‘Mán,’ zei S. ‘We hebben helemaal geen kat.’