NYC (3)

Beste A la recherche-lezer:

ik ben

tot en met 15 januari

afwezig.

Voor de bestelling van uw

kleurpotloden kunt u in deze

periode als vanouds contact

opnemen met juffrouw Fanny,

toestel 421.

Bovenal wens ik u

een gezonde jaarwisseling.

NYC (2)

Had ik mijn oude strips maar niet weggedaan, dan had ik mijn vrijwillige verplichting in het verre New York met meer vertrouwen tegemoet gezien!
In zijn deze week verschenen ‘Hoe je een geboren leider wordt’ herleidt consultant Frank Schaper de kiem van zijn leiderschap naar de striphelden uit zijn jeugd. Schaper noemt Verschroeide Aarde zijn meest inspirerende ‘getekende managementboek’. Aldus lezen we op pagina 34:

“Bernard Prince ontvangt in Verschroeide Aarde een Mayday-bericht (SOS). Een eiland in de buurt wordt geteisterd door een bosbrand. Vijfhonderd mensen zijn op de vlucht. Ik las het en telde ondertussen tien elementen van leiderschap. Hij analyseert het probleem (1), motiveert zijn bemanning (2) en gaat zelf door het vuur (3) om de vluchtelingen voor te bereiden (4) dat zijn boot hen komt redden. Op zijn tocht komt hij twee beren op de weg (!) tegen. De moeder beer is blind en wordt door Prince uit haar lijden verlost (5), haar jong wordt door hem gered (6). Prince brandt zijn handen (7) aan gloeiend graniet, hij vraagt om hulp als hij vast komt te zitten (8), overwint de weerstand (9) bij de vluchtelingen en slaagt uiteindelijk in zijn missie (10). Zoiets heet ‘geboren leiderschap’.”

Overigens opent de auteur deze eigenaardige uitgave met een liefdesbetuiging aan Jijé’s extremistisch brave Don Bosco.
Ik denk dat ik toch maar Dan Brown ga lezen in het vliegtuig.

NYC (1)

‘Zeg, wil je een raceauto?’ vraagt mijn relatiemanager waarmee ik mijn nabije New Yorkse missie heb doorgesproken. Luttele minuten later word ik de bank uitgeloodst met een radiografisch bestuurbare Formule 1-bolide onder de arm. ‘In één klap waardeloos geworden,’ relativeerde mijn contact dit zonderlinge cadeautje, verwijzend naar een afgebroken sponsorschap (‘Ja, we moeten nog 1500 van die dingen zien weg te werken’).

Het wagentje blijkt hoekig als de kaken van de kreukvrije Michel Vaillant.
Ik denk aan het machtige racemonster van sir Archibald Pump en betreur de teloorgang van zoveel klare lijnen.

Onsamenhangend

Een belangrijke opmerking vooraf:

plat door het album is een blaarvorming

als gevolg waarschijnlijk de luchtvochtigheid

afmetingen van 3 x 3 cm

dit niet echt afgebroken het album,

maar het was belangrijk om te weten.

1ste flat in goede conditie,

maar verschoten

4de gerecht een beetje vies,

maar juist

rode doek terug naar huis

iets onsamenhangend.

Twee sporen van oude papieren panty

waaronder een aantal kleine tranen
op de laatste pagina.

*) Ik prijs me gelukkig dat ik de Franse taal machtig ben, maar ik besef ook dat ik iets mis: de vervreemding van Google Translate.

Superbe!

Komt dat zien, komt dat zien!

“Fantastische potloodtekening van een onuitgegeven illustratie voorstellende Kuifje en Bobbie, vanuit de bosjes gadegeslagen door een leeuw, een olifant, een giraf, een wurgslang en een aap, met een vluchtende Afrikaan op de achtergrond. Gesigneerd en gedateerd: 26.11.44.

Een uitzonderlijk document dat getuigt van Hergé’s virtuositeit en tekensnelheid, maar ook van zijn grote generositeit. In luttele minuten gemaakt voor een 6-jarig jongetje (de huidige eigenaar). Een superbe afbeelding van grote efficiëntie.”

Enfin, mede te nemen vanaf € 6000,-. En nochtans halen de jongens en meisjes van veilinghuis Artcurial hun superlatieven nog steeds bij de kiloknaller.

Paytime (3)

D. die het bloed van Moulinsart wel kan drinken, zond me een link*) naar de kersverse blog van de getergde Bob Garcia.
David versus Goliath, hoewel de auteur in de eigen gedachtegang eerder de strijd aanbindt tegen waanvoorstellingen en… hebzucht:

“Dus wat wil die Rodwell en z’n kliek nou eigenlijk? Als bekend publiceert Moulinsart haar eigen boeken over het werk van Hergé. (…) Rodwell, die nimmer genoeg heeft, is van mening dat hij een monopolie heeft over het onderwerp. Met alle middelen probeert hij boeken die concurreren met zijn producten te verbieden. Hebzucht, dat is het.”

*) Bob Garcia et le spectre du tocard

Vriendendienst

Zo waren er deze week ook de lange telefoongesprekken met de vriendin van J. die mijn hoofd opeiste. Wil ik de overdracht begeleiden van het bedrijf van mijn verongelukte vriend?
Ik registreerde het misnoegen van S. die pas gisterochtend haar ziel op tafel smeet: ‘Als je zomaar drie maanden in New York gaat zitten, ga ik nu ruzie met je maken.’

Elke goede afloop is een compromis: de luiken gaan hier binnenkort anderhalve maand dicht. De Verzamelaar die dan twee keer zo hard moet werken, zal geen tijd hebben om galerieën te bezoeken.
Ik verdenk S. ervan dat ze dat eerder besefte dan ik.

Onmacht (3)

Nog zo’n ijzersterke regel uit de gereedschapskist van de bekwame verhalenverteller: hoe groter het Contrast tussen Hoofdpersoon en Bedreiging, hoe groter de Spanning. (Lukt het onze strompelende held, ondanks de kogel in zijn been, uit handen te blijven van de kwieke moordenaar op de motorfiets?)

Steven Spielberg neemt dit principe fraai op de hak in ‘Raiders of the lost ark’ waarin Indiana Jones een woeste zwaardvechter op zijn pad treft.
Hoe moet onze held hieraan ontsnappen?
Och, hij trekt zijn wapen en schiet de vechtersbaas dood.
Met één schot.
Hilarisch.

Terug naar GONDWANA waarin (op pagina 35!) dan eindelijk de eerste echte bedreiging voor Philip Mortimer zich aandient:


Een omgeslagen terreinwagen, een woedende olifant, een mooie cliffhanger. Het verhaal springt dan naar de problemen van een nevenpersonage. Niet om de strijd op leven en dood van onze Held uit te stellen (Spanning!), maar in plaats van. Een pagina later zien we een dode olifant en krijgen we te horen dat Mortimer deze met één schot heeft omgelegd. That’s it.

Regels mag je aan je laars lappen, maar dan moet je ze wél kennen. Yves Sente doet maar wat.


*) Curieus overigens hoeveel reacties dit duo losmaakt bij de A la recherche-lezers! Ik zal de adviezen ter harte nemen en binnenkort ‘De zaak Francis Blake’ lezen.

Inbox

Onmacht (2)

Grondregel van het avonturenverhaal: de held verkeert voortdurend in dreigende omstandigheden. Slaagt hij erin zijn hachje te redden? Hoop en Vrees zorgen voor Spanning; een simpele formule.

In Het halssnoer van de koningin stelt Jacobs wat dat betreft niet teleur. De vormelijke Philip Mortimer krijgt achtereenvolgens een projectiel door de ruit van zijn hotelkamer, hij raakt betrokken bij een overval, dreigt te verdrinken in een steengroeve, wordt bedreigd met een pistool, valt van een trap, wordt beschoten, en nog eens, en nog eens, belandt in een wilde achtervolging… We zijn inmiddels iets meer dan dertig pagina’s gevorderd in deze plezierig ouderwetse policier.

En welke dreigende omstandigheden heeft de onnozele Yves Sente bedacht voor zijn ersatz-Mortimer, op de eerste dertig pagina’s van Het heiligdom van Gondwana?
Eentje slechts.
Deze:

De onwetende lezer zal ik niet in spanning houden. Door het stoutmoedige ingrijpen van de dame in het rode manteltje kan de professor toch nog instappen.

Oef!

Onmacht (1)

Edgar P. Jacobs knabbelt aan het oor van Germaine Kieckens.
16 april 1986.
Dit terzijde.

Ik las gisteravond Het heiligdom van Gondwana, mijn eerste post-Jacobs album. Althans, ik probeerde het te lezen, maar de narratieve onmacht van de scenarist, ene Yves Sente, stond het gehoopte ouderwetse leesplezier danig in de weg. Misschien moet ik er verder geen woorden aan vuil maken. Aan de andere kant: als je ophoudt knoeiwerk knoeiwerk te noemen, legitimeer je het.

Overige financiën

Modern ongemak: kringloopwinkels met kennis van zaken.


Van alle tijden: het verlangen naar de hoofdprijs.

Achter de broek

En toen ik er écht klaar mee was, dacht ik aan Gabriel Laub, de Poolse schrijver die zijn misantropie de baas bleef met een lichtvoetige wijsheid:

Wat is ten slotte een mens?

Een aan censuur ontsnapte aap.