Verloren (1)

Onmacht en weerzin in de duinen van Coq-sur-Mer.
Maar eerst.
S. had erop aangedrongen dat ik haar vergezelde naar Venetië om me vervolgens aan mijn lot over te laten.
En ik houd niet eens van filmfestivals.
Dinsdagavond vocht ik me desalniettemin naar binnen bij ‘Mannen die naar geiten staren’, een komedie met de onvermijdbare George Clooney. Hij moest het opnemen tegen een zaal waarin journalisten luidkeels de laatste roddels uitwisselden en het mobiele telefoonverkeer gewoon doorging.

Woensdagochtend, terwijl S. naar haar zoveelste ‘meeting opportunity’ in het Palazzo del Casinò ging, drentelde ik van galerie naar galerie. Ten slotte besteedde ik te veel geld aan een onhandzaam sculptuur: een prikbord in porseleinen lijst waarop een serie polaroids prijkte van verminkte handen. Ik wist zeker dat S. het zou verfoeien en misschien kocht ik het daarom wel: een kinderachtige roep om aandacht.
Maar kinderen trekken in zulke gevallen gewoon aan elkaars haren.