Soundtrack

Wat is de volmaakte soundtrack bij JUWELEN? Met die kwestie zeilen we monter de binnenwateren van de tintinologie binnen. Iets van Gounod of Rossini mag dadelijk (want: te ontegenzeglijk) naar de prullenbak worden verwezen. Kind of Blue van Miles Davis komt daarentegen aardig in buurt. En ik noem die klassieker niet zomaar. Stripfactotum Claude Moliterni bekende ooit het openingsnummer So What te beschouwen als de ideale metgezel in het meest ambitieuze werk van Hergé. Luister naar de eerste, aftastende pianoakkoorden van Bill Evans, de omcirkelende bewegingen van bassist Paul Chambers, de stoïcijnse respons van Miles Davis (én Cannonball Adderley én John Coltrane) en het is moeilijk te geloven dat het anti-avontuur op Molensloot zich langs vloeiender lijnen kan ontvouwen.

Hoewel.

Liever nog is me het fenomenale In a Silent Way van dezelfde Miles Davis. Het is een transitiealbum (Davis’ uitgesproken overstap naar jazz fusion), net als JUWELEN waarin waarin Hergé de zekerheden van het beeldverhaal definitief overboord lijkt te zetten. Allicht dat ze daarom zo’n vanzelfsprekend en additioneel koppel vormen.

Davis ging verder op de ingeslagen weg en kwam al na zes maanden met de geweldige dubbelaar Bitches Brew. Op de opvolger van JUWELEN moest voordien een half decennium worden gewacht. Hergé zette al even geweldig in, maar VLUCHT 714 bleek na de openingssequentie op het vliegveld een mislukte (lees: halfslachtige) compositie. Met geen mogelijkheid kan ik er een soundtrack bij bedenken.