Het einde van de wereld, gewis!

I.
We zouden naar de grote Andrei Tarkovsky-expositie, maar de NOS hield ons met een livestream van een brandende kerk aan de buis gekluisterd – uitgebeende televisie, een extreem lang shot van een rokende klokkentoren, meer was het niet.

Na een kwartier werd het omvallen van de spits aangekondigd, de catastrofe kon zich elk moment voltrekken, maar deed zich pas voor in de zesenvijftigste minuut:

S. zette koffie en we wachtten nog een klein half uur op het instorten van de toren. Dat gebeurde niet. Na 1 uur en 17 minuten ging nogal abrupt de stekker eruit:

We bleven wat verloren achter, met het knorrige gevoel dat we naar een nachtkaars hadden gekeken.


II.
De kijkers van Kuifje, in de herhaling:

Er gebeurt een hoop, merkte ik vorige week op, in wat gewoonlijk slechts speldenknoppen (of speldenprikken) zijn:

D. wees me op de kleurenuitgave van ÉTOILE waarin de chaos weer voor een groot deel beteugeld is:

Puntjes in puntjes - hier in de eerste Nederlandstalige editie.

Maar over Kuifjes ogen later meer*. Met een uitgewist kerkgebouw op het netvlies, was het wis en waarachtig onmogelijk om niet vooraleerst gegrepen te worden door het verrukkelijk archaïsche ‘Gewis!’


*) Eerder was er ook al meer.