Gebelgd door het Rodwell-filter

‘Dat doen ze toch wel goed,’ zei S. - met een afgunst die géén vakantie vierde. We verbleven in het hotel waar John Belushi zich 35 jaar geleden met een speedball (een intraveneuze cocktail van cocaïne en heroïne) om zeep hielp en staarden verwonderd naar de beelden van een propere snaak in Kuifje-tenue. Als een onbetekenend independent televisiestation in LA nieuwswaarde toedicht (lees: twintig seconden zendtijd verspilt) aan de inkleuring van een antiek Europees stripalbum is er euh… niets aan te merken op je talent voor geslepen promotie!

‘Jawel,’ gromde ik. ‘Dát doen ze toch wel goed. En dat is ook precies het enige.’ Verder deed ik er maar het zwijgen toe. Het gaf geen pas te klagen over het opportunistische kleurenpalet van SOVIETS in een stad die de color grading heeft omarmd. Gooien ze in Hollywood niet overal een kleurfiltertje over om de kijker in de juiste stemming te brengen?

Gebelgd door het Rodwell-filter slofte ik met S. naar de bar voor een late night supper. De kaart vermeldde zowel een perverse frietvariant (‘met truffel en parmezaan’) als een kale portie Brussels sprouts.
Ik snoof.
Negenduizend kilometer van huis en ik moest, verduveld, aan de gordijnstof van Hergé denken... I guess happiness is not a state you want to be in all the time*.


*) Dixit John Belushi.