Posts
I.
Veilinghuis Artcurial noemt kavel 165 (de inkleuring van pagina 55 en 56 uit L’ÎLE NOIRE, 1943) ‘la première édition couleur’. De pezewever mag nu opmerken dat een groot deel van de voorpublicatie óók in kleur was. Op 28 april 1938 krijgen de lezertjes van Le Petit Vingtième veel rood en een aanmerkelijk schunnig groen voor de kiezen:
II.
Kijken we eens goed naar dat laatste plaatje. Voor de albumversie uit 1943 tempert Hergé het contrast en ontneemt het personage op de voorgrond zijn knalrode haar:
En in 1965 trekt Bob de Moor (die het album nota bene Britser moest maken) hem ook zijn tweed jasje uit!
De brokkenpiloot/mecanicien mag in deze versie (helemaal rechts) overigens zichtbaar gekwetst liggen wezen. Dat de tere lezertjes maar niet denken dat er zich stoffelijke resten onder die vleugel bevinden.
III.
Coïncidentie: hetzelfde aprilnummer van Le Petit Vingtième plaatst op pagina 15 een klein berichtje over de stuntvlieger Otto von Hagenburg en diens geslaagde optreden in Parijs. Veel minder succesvol was de Duitse graaf een jaar eerder tijdens een show in Cleveland. Hij vliegt, net als Jansen en Janssen, ondersteboven, over de hoofden van 50.000 toeschouwers. En hij crasht:
En ook hij ziet sterretjes:
Een echte ijzervreter, die Otto:
