Hoop doet lijden

Wat kunnen we nu leren van dit akkefietje met de vrouw van de filmregisseur? Dat het verstandig is in een theater altijd een stoel aan het gangpad te hebben. Bij calamiteiten kun je dan gemakkelijk en snel de plaat poetsen.

Daar had ik, onnozele zoetwatermatroos, vrijdagavond tijdens het Gala van de Nederlandse Film aan moeten denken. Op het podium van de Utrechtse schouwburg stonden een hyperventilerende presentator en een niet al te snugger fotomodel. Er werden beelden getoond van haar borsten die weifelend werden betast: fragment uit een film die een cabaretier vijf minuutjes eerder had vergeleken met een mislukte pannenkoek.
En och, hoezeer ik toen verlangde naar een stille vlucht over het gangpad...

Maar ingeklemd tussen een onvermurwbare S. en een obese filmproducent kon ik alleen nog maar hopen* op de komst van een dronken Ramon Zarate en twee (2) misgeworpen dolken.


*) ‘Hoop is een van die middeltjes die niets helen maar die ons in staat stellen langer te lijden’ - scenarioschrijver Marcel Achard