Achterstallige post

Gé B.: Dank voor uw gespoten compliment. En in alle gevallen heeft u mijn toestemming.

Cyriel G.: U heeft gelijk, althans geen ongelijk. Maar kijkt u dan eens op de site van de heer Wilmet die sinds enige dagen ‘een aantal historisch waardevolle originele clichés’ aanbiedt ‘die gediend hebben om de allereerste (Franstalige) versie van Kuifje in het land van de Sovjets te drukken voor het weekblad Le Petit XXe’:

Of die € 200,- per beeldvakje ‘een heel behoorlijke prijs’ is, moet u zelf bepalen.

René S.: Wees gerust. Naarmate we ouder worden, gaan gehoor en gezichtsvermogen achteruit. Zo lijkt het net of we milder worden. Sans grogner et sans piailler: u heeft iets moois uit de grond gestampt.

‘Jamais Assez’: Kavel 43 is zo te zien vervangen door een (veel) minder exemplaar. De catalogus is vanmorgen online gezet:

De bladen

Naar de Bruna voor de Bommel-glossy (waarover later meer) en de wintereditie van de Fanny, over spijt, schaamte en vergeving. Onderhoudend zijn de portretten van bedrogen verzamelaarsvrouwen die schaamteloos wraak namen (‘Met mijn nagelschaartje knipte ik heel secuur alle tekstballonnen uit zijn vooroorlogse Kuifje-albums.’) En zonder meer indrukwekkend is de ‘hemelpost’ die de naamgeefster van het magazine schrijft aan haar oude rivale in de liefde, Germaine:

‘Je noemde Georges een komediant, een monster… Nu ik hem in leeftijd ben gepasseerd, herken ik iets in jouw wrok waarvoor ik liever de ogen sluit.’

S. vindt het nog steeds een wijvenblaadje, maar ik wil niet blind zijn voor het vakmanschap waarmee het wordt gemaakt. Bovendien bewonder ik de openheid van mevrouw Rodwell. Zo krijgt de minutieuze reconstructie van de gebeurtenissen in de lift van de Studio, oktober 1956, een overdonderende twist als Fanny besluit alsnog terug te komen op haar eerdere verklaringen tegenover biograaf Goddin. Er is wel degelijk iets gebeurd op die twee vierkante meter aan de Louizalaan - en de weduwe van Hergé neemt dit keer geen blad voor de mond… Enfin, nu in de boekhandel.

De vingers in de brij

Bolwassing voor uw blogger die grappen maakt over lucullische tripjes naar Parijs, maar ondertussen zijn vingers niet durft te branden aan de hete brij:

Dus stel ik u de vraag nog maar eens. Wat is nu een reële prijs voor een album in deze staat?

Uit de mail van een A la recherche-lezer die nerveus is geraakt door de aanbieding van een gesigneerde en genummerde SOVIETS.

Over het levenslot van de verzamelaar (de hardnekkige angst dat het misschien wel de laatste kans is om iets aan de haak te slaan) heb ik hier eerder gemijmerd. Die angst verdwijnt pas als het amechtig verlangen naar compleetheid niet langer een drijfveer is. Dan koop je wat je mooi vindt en overheerst het plezier.

Of de aangeboden SOVIETS mooi genoeg is om een prijs van minimaal € 9000,- te rechtvaardigen, moet de briefschrijver zelf bepalen. Toch valt er in dit geval iets meer over te zeggen:

De gesigneerde en genummerde pagina van SOVIETS hoort links in het album te liggen, naast het titelblad met de premier mille-vermelding. Maar bij het aangeboden album is het een rechterpagina. Losgeraakt en aan de verkeerde kant teruggeplakt? Afkomstig uit een ander album? Vervalst? Bij zoveel vragen over de authenticiteit moet men vooral de vingers op de knip houden.

Exuberant

En deze keer petje af voor de medewerkers van Catawiki die een mooie Hergé-veiling afronden met het nec plus ultra uit de Kuifje-verzameling: de genummerde en, in het kantoor van Norbert Wallez, door Georges en Germaine gesigneerde SOVIETS!
Startbod: € 9000,-.
Zeer mooie, originele rug. Mooie voorkaft.
De verkoper laat ons in zijn beschrijving enigszins twijfelen aan wat onze ogen zien:

Wat is nu een reële prijs voor een album in deze staat? vraagt een A la recherche-lezer zich af.

Bij wijze van antwoord twee scenario’s.

1.
Reis op zaterdag 17 november met de Thalys (Comfort 1-klasse) naar Parijs. Uitstappen in Brussel voor een lunch bij La Truffe Noir van Luigi Ciciriello (zijn geroosterde duifje uit de Vendée met Norciatruffel is fenomenaal). Door naar Parijs waar u voor één nacht de Penthouse-suite boekt op de achtste etage van het George V (160 vierkante meter, spectaculair uitzicht over de stad). ’s Avonds dineren in l’Arpège van driesterrenchef Alain Passard (fraai geportretteerd in het album van Christophe Blain). Uitbuiken en doorzakken in de Blitz Bar (waar de barman eruitziet als een broekspijp uit de jaren zeventig en na tweeën geen maat meer houdt bij het schenken). Zondagmiddag met de hotel-limo naar Hôtel Drouot en tijdens de Vente Hergé (van veilinghuis Piasa) meebieden op de genummerde en gesigneerde SOVIETS in superbe staat. Negeer de kater en blijf onder de € 50.000,- dan heeft u gegarandeerd niet het eindbod. Zondagmiddag plusminus € 9000,- armer naar huis - maar mét de levensbestendige anekdote dat u ooit, tijdens een exuberant weekend in Parijs, voor zeer korte tijd de eigenaar bent geweest van een Tintin au pays des Soviets, signé en dessous ‘Tintin’ et ‘Milou’ par Hergé et Germaine.

2.
Zet een kopje thee. Neem plaats achter de pc. Overbied net zo lang tot het mythische SOVIETS-album in uw bezit is. U krijgt de gruzels aangetekend toegestuurd.


Ik knijp er even tussenuit. Verder op maandag 29 oktober.

Rigide

De boekenkast van Kuifje. Niet schots, wel scheef - iets wat onze held buiten het netelige vaarwater van de bibliopathologie houdt.

‘Voor adem en geest in een boekenkast betekent rigide ordening de dood’, noteert Atte Jongstra deze maand in een bijlage van NRC. Gunnen we de schrijver zijn gelijk dan ben ik - met mijn één titel per plank - ontegenzeglijk een zeer bekwaam grafdelver.

Elders filosofeert Jongstra over de boekenkast van een gezonde geest:

Hoe ziet die geest er zelf eigenlijk uit? Iedereen die eens eerlijk bij zichzelf naar binnen kijkt, constateert chaos. Wankele stapels, alles schots en scheef over elkaar heen. De zaak puilt uit, alles dreigt steeds om te vallen.
Gaat men op bezoek bij iemand, kijk altijd in de boekenkast. Het is de spiegel van de ziel. Is het een totale puinhoop? Feliciteer u zelf. U hebt een gezonde vriend gevonden.

Hansaplast

De Heerenveensche Koerier, 7 augustus 1946. Aangereden door een auto met pleisters… en de suffe verslaggever doet helemaal niets met dat inkoppertje.

Overigens:

Advertentie voor ’s werelds allereerste hechtpleisters, 1922. De revolutionaire uitvinding kwam precies negentig jaar geleden op de markt. En ook dat is een inkoppertje (lees: een excuus om hier mijn favoriete, dubbele pagina van Hergé af te beelden):

Zoek de verschillen met de albumversie (waaraan ik veel minder ben gehecht):

Verstreuveld

Naar Londen om kunst te slempen op de Frieze Art Fair. Traditioneel bij dit soort megalomane beurzen is de zekerheid dat het er met de verpozing wel goed zit, maar dat je voor verrukking elders moet wezen. Iets van mijn gading vond ik zondagmiddag aan de Kensington Gardens, in de Serpentine Gallery. Nieuwe overzichtstentoonstelling van het prettig ongemakkelijke werk van Thomas Schütte:

Links Hergé.
En rechts?
Och, waar kon ik dezer dagen anders aan denken dan aan de wanhoop van Toonder in zijn laatste verstreuvelde levensjaren?

Fijne lijntjes

Theater?
Gangpad?
Gluyas Williams!

Amerikaans cartoonist (1888–1982), bekend van zijn werk voor The New Yorker en van zijn smartelijke haargrens:

Een van die buitenlandse tekenaars waar de jonge Hergé overduidelijk de mosterd haalde.

Woensdag 19 januari 1977.
Georges Remi en Joost Swarte klessebessen over de conceptuele significantie van de Klare Lijn. Achter de camera: grafisch ontwerper Piet Schreuders. Onder de dossiermap: Gluyas Williams.

Werk van Williams verscheen ook in Le Petit Vingtième. Huib van Opstal wees fijntjes (in: Essay RG) op de gruwelen van de dagbladreproductie.

Paginagrote cartoon van Williams, in het (toen nog) humoristische weekblad Life (1927):

Dezelfde cartoon, verkleind en aangesneden in LPV, juli 1932:

Denkt u nog eens aan de fijne lijntjes van Gluyas Williams, waarde A la recherche-lezer, voordat u weer veel te veel geld uitgeeft aan zo’n vodje uit de ultra-katholieke rotatiepers van Norbert Wallez!


Maandag verder

Verwijderd exemplaar

Hoop doet lijden

Wat kunnen we nu leren van dit akkefietje met de vrouw van de filmregisseur? Dat het verstandig is in een theater altijd een stoel aan het gangpad te hebben. Bij calamiteiten kun je dan gemakkelijk en snel de plaat poetsen.

Daar had ik, onnozele zoetwatermatroos, vrijdagavond tijdens het Gala van de Nederlandse Film aan moeten denken. Op het podium van de Utrechtse schouwburg stonden een hyperventilerende presentator en een niet al te snugger fotomodel. Er werden beelden getoond van haar borsten die weifelend werden betast: fragment uit een film die een cabaretier vijf minuutjes eerder had vergeleken met een mislukte pannenkoek.
En och, hoezeer ik toen verlangde naar een stille vlucht over het gangpad...

Maar ingeklemd tussen een onvermurwbare S. en een obese filmproducent kon ik alleen nog maar hopen* op de komst van een dronken Ramon Zarate en twee (2) misgeworpen dolken.


*) ‘Hoop is een van die middeltjes die niets helen maar die ons in staat stellen langer te lijden’ - scenarioschrijver Marcel Achard

Te laat!

En als het dan tóch over geld gaat:

Complete set wenskaartjes van Hergé en eega (1954 - 2000), in nieuwstaat (vanzelfsprekend) en in de originele enveloppen.

Wat doet zoiets? Vraag dat maar aan de onverbeterlijke kwapoets Alain van de 9ème Art Gallery:

Cent quatre-vingt mille de tonnerre de Brest, de aanbieding liep tot 18 september!

Levend lijk

Pesterig mailtje van D. met een link naar eBay*. De ouwe zeeschuimer sluist me door naar een tachtig jaar oude Petit Vingtième die aan het bederf en de doodsverstijving is ontsnapt:

Absolute nieuwstaat! - Altijd in het donker bewaard! - Geen slijtage, niet de minste vlek, geen enkel scheurtje! - Warme kleuren, alsof ie gisteren is gedrukt! - Een museumstuk!

Voor € 1800,- is de heetbloedige verzamelaar het heertje.
En toch…
Altijd in het donker bewaard?
Typisch een relict dat bij het eerste straaltje daglicht begint te kermen (‘Ik zeg u, ik ben dood!’) om aansluitend in stinkende kruimels uiteen te vallen.

*) Klik!

Good bye!

Van two seater naar éénzitter: delinquent Bobby Smiles in een Bugatti 35:

Kreupel bruggetje om mijn fixatie op bloederige raceromantiek uit te venten. Schakelen we onverwijld over naar het levensgevaarlijke circuit bij Grenoble:

Links: Autocoureur Edouard (‘Eddoura’) Grammont. Rechts: de Bugatti 35C waarmee het rijkeluiszoontje over een kwartiertje de baan op gaat.

Het is 10 augustus 1930.

De jonge Georges Remi bivakkeert met wat vrienden in Breitenberg, hartje Zwarte Woud…

… als de even jonge Eddoura Grammont, na een fataal manoeuvrefoutje, zijn laatste adem uitblaast:

Curieuze kanttekening bij de wrakstukken: de auto werd opgelapt.

Iets wat men, bij mijn weten, met de Météore van Mr. Pump nooit heeft geflikt!



Met dank aan Ivo Mans