Legendarische mislukking

En terwijl S. in besloten kring het glas hief op de 73ste verjaardag van Gerard Thoolen*, slenterde ik door de natte sneeuw naar ‘Life in Colour’ - expositie van de kleurenfoto’s van Jacques Henri Lartigue. Die is zo’n beetje onsterfelijk geworden met deze legendarische prent…

…waarvan we de bewegingseffecten (de auto die naar voren buigt, de achtergrond die naar links zwiept) terugzien in dit niet minder doorluchtige tafereel van de jonge Hergé:

Lartigue beschouwde zijn klassieke opname overigens lange tijd als een mislukking, onder andere door de ‘slechte kadrering’ en de vervorming van het autowiel…! Die vervorming was onvermijdelijk, omdat de fotograaf zijn grote camera weliswaar meebewoog met de raceauto, maar niet snel genoeg én omdat hij gebruikmaakte van een zogenoemde spleetsluiter. Bewegingswetenschapper Bert Otten, alias Lindolfi, legt het hier allemaal helder uit .

Met Photoshop had Lartigue zijn grieven kunnen verhelpen…

Hier zijn het enkel nog de omvallende toeschouwers die beweging suggereren.

Enfin, de kwestie wordt ook op deze webstek meeslepend uitgediept, in tekst en beeld en mét een uitstapje naar Hergé.

Je moet Lartigues kleurenfoto’s bekijken om zijn gereserveerdheid over zijn bekendste zwart-witwerk te begrijpen. Het beeld is bloedstollend mooi gecomponeerd:

… en de beweging lijkt bewust geminimaliseerd:

Maar als er toch snelheid moet gesuggereerd, is ook de gedachte aan Hergé niet ver weg:

Ik zag geen buigende wielen en geen buigende toeschouwers, maar voelde wel de goedgemutstheid van Kwik en Flupke in hun zeepkist.


*) Met de kanttekening dat ze de acteur die haar carrière ooit een beslissend zetje gaf, alweer twintig jaar geleden in zijn graf zag zakken.