Posts
Et moi, je suis encore là. Ik ben er nog, beste Perdu-lezer, en het verlangen is groot er, net als vorig jaar, verder geen woorden aan vuil te maken. De jonge Georges, alias Nieuwsgierige Vos, zou het beslist toejuichen (‘Een padvinder glimlacht en fluit onder alle omstandigheden’), maar in zijn kundigheid van ontveinzing kan ik de Tekenaar ditmaal onmogelijk volgen.
Dus.
Hoe gaat het?
Het gaat zozo. Sinds half januari ben ik incompleet (wat, besef ik nu, nogal een bekentenis is voor een verzamelaar). Van twee longen naar één. Operatie geslaagd, patiënt ontregeld. Aan die laconieke constatering klit een fors plak zelfmedelijden. In de lange nasleep van de ingreep liep ik zo vaak tegen beperkingen en grenzen op, dat het me zwaar viel nog een lichtpuntje te zien. Na bijna een half jaar begon de vrees veld te winnen dat de extreme vermoeidheid en de onverschilligheid niet tijdelijk waren. Om Haddock te citeren: ‘Wat aangevangen, donder, hel en hagel?’
Niettemin, de vertwijfeling heeft geen vrij spel meer. Sinds een zoveelste aanpassing van doses en combinatie van medicijnen, begin deze maand, lijkt er iets van een herstel in te zetten. Ik durf heel voorzichtig ergens op te hopen en zelfs een tikje naïef deze afspraak te maken: begin september verder met dit blog. Als vanouds en alsof er niets aan de hand is, omdat er waarachtig geen eind is aan Kuifje.
