Tijdgebonden

I.
‘Als je grapjes wenst te maken over gewelddadige spin-offs moet je ze ook lezen,’ noteerde D. op het begeleidend briefje bij een ongevraagd postpakket. En dus zette ik me gisteravond aan het eerste deel van AMORAS, de nevenreeks van Suske & Wiske ‘voor een volwassener publiek’.

Misschien was ik te volwassen (lees: ouderwets), maar ik betreurde de lompe bejegening van de schurken. Hoofden werden met werpmessen doorkliefd of met rotsblokken verbrijzeld. Wat was er in hemelsnaam gebeurd met de elegante techniek van het knevelen?

II.
Het universum van Hergé is er nog eentje van paalsteken, overhandse knopen en de mastworp met voorslag – min of meer vanzelfsprekend voor een tekenaar die opgroeide met de bondagelessen van lord Baden-Powell. Eind 1930, toen onze held in de Congo vleugellam werd gemaakt met een authentieke rolladeknoop:

…verscheen deze uitgave in de Britse boekwinkels:

Never judge a book by its cover – en beoordeel een oud boek ook niet op basis van de titel!

III.
Bij al het driftige knoopwerk (CRABE alleen al bevat vijf knevelscènes…) moet de Tekenaar beseft hebben dat het bindmoment bij uitstek een narratief rustpunt is, een kans om informatie uit te wisselen of de druk van de ketel te halen met een geestige oneliner:

De fraaiste bondagescène treffen we aan in ILE NOIRE (dat overigens ook de knulligste bindpoging bevat), niet alleen omdat Kuifje hier uiteindelijk toch gedwongen is om geweld te gebruiken, maar vooral vanwege dit opmerkelijke citaat:

Un bon browning bien chargé est le commencement de la sagesse… Het lijkt een hard-boiled knipoog naar de roemruchte, zo niet beruchte tekst van Psalm 111:10: ‘De Vreeze des Heeren is het begin der wijsheid’. Hier maakt Hergé van zijn brave geesteskind heel even een ongebonden actieheld.

Waarde A la Recherche-lezer, ik ontdoe mij even van de ketenen van dit blog. We gaan verder met het ontwarren van de klare lijn in de eerste helft van februari 2015. Voor spoedgevallen kunt u als vanouds bellen met toestel 421.

Bovenal wens ik u fijne feestdagen!

Steekjes

I.
En hoe liep het af met de dédicace van Hergé op de uitgescheurde albumpagina? De veilingmeester trok het kavel niet terug, maar tikte het toch duidelijk vervalste stuk* gisteravond af op € 470,-.

Catawiki schoddert en rutselt van de groeistuipen waarin het onvermijdelijk is dat er steekjes vallen. Maar deze steek leek me beslist onnozel.

II.
PV-omslag van 20 juli 1939:

Het origineel ligt ter afhamering volgende week bij Millon:

Afmeting 22 x 25 centimeter, met een overambitieuze maar zelfverzekerde richtprijs van € 350.000 – 400.000. Een soberder, maar grafisch veel interessantere omslag uit 1932, met een richtprijs van € 95.000, bleef in juli 2012 nog onverkocht.


*) Er circuleren ook albumversies (BIJOUX, TIBET) waarin het de Kuifje uit dezelfde dédicace ontbreekt aan wenkbrauwen...

Vlucht 138

Je sais, Tharkey!… Vous avez raison : il faut se rendre à l’évidence… Nous prendrons demain la route du retour.

Oud en uitgescheurd

En wat Catawiki deze week óók hoopt door te sluizen:

Dit zegt het bijschrift:

Een uiterst zeldzame opdracht van Kuifje en Bobbie, gesigneerd door Hergé. Het is gemaakt op een oude albumpagina die uit het album gehaald is om het vervolgens in te lijsten.

Schatting van de veilingmeester: € 1.000 - € 1.300. Dat is het gemiddelde tarief voor een dédicace mét album, iets waarvan het ‘uiterst zeldzame’ overigens ook uiterst betwistbaar is (bij Banque Dessinée werden voor die prijs twee dagen geleden enkele exemplaren afgehamerd).

Kun je zo’n prijskaartje hangen aan een opdracht waaraan in dit geval het opgedragene (het album) ontbreekt? Waarvan de herkomst onduidelijk is (want: uit welk album gescheurd?) en waarvan je je, op basis van die ene foto, kunt afvragen of dit werkelijk een losse, oude pagina is (waar komt, om maar eens wat te noemen, die zwarte schaduw rechts dan vandaan en zien we daar niet ook de bindlijn)?

Los hiervan: jaren geleden legde ik hier al eens uit hoe simpel het is om met een aangepaste inkjetprinter en eenvoudige grafische software zelf albums van een signatuur en eventueel een boodschap te voorzien, inclusief de typische purperen gloed die bij een handgeschreven tekst hoort. Zelfs een doubletloep haalt dan in veel gevallen de twijfel niet weg.
Het aanpassen van de printer (technisch ingewikkeld) is onnodig als de dédicace op een losse pagina moet geplaatst. Dat maakt van ‘losse, oude albumpagina’s met een opdracht’ bij voorbaat een suspect kavel waaraan je noch als veilinghuis noch als koper je vingers zou moeten willen branden.