Wonder!

Afbeelding van het Waltham Riverside-zakhorloge van Hergé, met in het koperen klepje een foto van pater Norbert Wallez, vermoedelijk voor de abdij van Aulne.

Het uurwerk loopt sinds 3 maart 1983 zonder behulp van het opwindmechanisme. Paus Benedictus XVI heeft vanmorgen opdracht gegeven aan de Congregatie voor de Heiligverklaringen om een decreet te promulgeren waarin dit wonder wordt erkend.

En route!

Boven: map met 53 originele platen uit La Grande Menace / Het Sein staat op rood. Kavel 29 op de Jacques Martin-veiling van Pierre Bergé. De veilingmeester wil gaarne afhameren op een kwart miljoen.

Onder: de geestigste afbeelding uit het album. En route! De reporter Lefranc heeft de leiding op zich genomen van een gevaarlijke zoekactie en commandeert een stel rechercheurs. Tegenwoordig gaan journalisten embedded op zoek naar Taliban-strijders. In 1952 is het nog een journalist die politieagenten onder zijn hoede neemt. Het universum van Jacques Martin is aandoenlijk kinderlijk.

The boys from Brussels

Nu gaat het gebeuren

Thuis wachtte oud nieuws in oude kranten. Er was een striptekenaar verongelukt. Ik begreep dat hij met zijn fantastische lijnvoering op on-Nederlands virtuoze wijze opstaande tepels kon tekenen bij vrouwen in contour.
Vijftig jaar oud. Vrouw, twee kinderen. Wrang, maar volgens de verslaggever om een andere reden: ‘Hij stond op het punt internationaal door te breken in de grote striplanden Frankrijk en Amerika.’

Hergé mocht exact een kwart eeuw méér aan levensjaren incasseren. Dood ging ie - afgepeigerd en uitgeblust - lang na zijn doorbraak die hem niet bijster gelukkig maakte. De arme Marten Toonder kreeg zelfs nog een onzalige hoeveelheid extra blessuretijd voor de kiezen en vervloekte de onverschillige dood die hem maar niet naar de verturving wilde sturen.

Dromen die uitkomen kunnen even onaangenaam zijn als dromen die onvervuld blijven. Sterven net als je denkt ‘Nu gaat het gebeuren’, dat is misschien geen slechte deal. De verwachting smaakt goed, je bent er nog niet door opgeslokt. Je knijpt er tussenuit met een geluksgrijns, van oor tot oor.

La morte a Venezia

Wie gaat er ook in zijn eentje naar een Biënnale?
Halsstarrig hield ik vast aan een tripje naar Venetië, waar ik al na twee dagen overmeesterd werd door een beklemmende eenzaamheid. Heel mooi, die beelden van Jan Fabre in de Nuova Scuola Grande di Santa Maria della Misericordia, maar verdomme, ik miste S.
Mijn nachtelijk geweeklaag aan de telefoon, beantwoordde ze met een ‘Ben jij nou een vent?’

Er waren meer mensen die zich dat afvroegen. De volgende dag vond ik een vriendelijk verzoek van ene Pieter, uitvoerend producent, in mijn mailbox. Samen met tekenaar Jean-Marc van Tol maakt hij een tv-serie over strips. Of ik wilde meewerken aan de eerste aflevering over Kuifje?
Geachte heer/mevrouw, luidde de aanhef.
Ik vermande me.
Vanavond zou ik me, tussen de vuilophalers en zeelieden, godsjammerlijk gaan bezatten in de ruigste bar van de stad.

Matsen

(Ik knijp er even tussenuit. Eind volgende week verder...)

Schokkend

Op bezoek bij vrienden die opgewonden keuvelden over de aardbeving van donderdagavond. Maar kom zeg… Viereneenhalf op de schaal van Richter! Dat is niet echt schokkend. Dat is rinkelend aardewerk.

Dan liever de waggelende kasten en rammelende pannen uit juni 1938, qua spektakel:

Ook de werktafel van Hergé stond niet stil:


Le Petit Vingtième, vijf dagen na de schok. Inclusief verklaring voor het bewogen beeld: (…) Le dessin a été exécuté par Hergé au cours du tremblement de terre de samedi dernier. Nous présentons à nos lecteurs toutes nos excuses pour cet accident (…)

Beren (2)

Terug naar een onopgeloste kwestie. De Zaak Zonnebloem, tweeënveertigste plaat:

Let op de Quick met berenomslag, eerste helft jaren vijftig:

In april probeerde ik D. te verleiden tot een klopjacht op dat geïllustreerde tijdschrift. Bijna een half jaar later is het de fabelachtige Scudder die zomaar de Quick én de Life (met omslagfoto van Grace Kelly) uit zijn mouw schudt. Ik ben toe aan een nieuwe dealer...*




*) En aan een nieuwe bril... ‘Beren?!’ zegt S. ‘Waar zie jij in hemelsnaam BEREN?!’

Pump 2.0

Jo, Suus en Jokko, plaat 28 uit Het testament van mr. Pump. Boven de albumversie van Hergé, hieronder de interpretatie van William Vance. Op veel punten geraffineerder in de keuze van perspectief. Let ook op de mooie vondst in de tweede strook: personage eerst in close-up en daarna in longshot waarbij de overlappende tekstballon (‘Allez-y!…’) toch gelijktijdigheid suggereert.

Dit alles neemt niet het bezwaar weg dat Vance nare en verkrampte poppetjes tekent. Er zitten veel scheten dwars in zijn universum, laten we het daar maar op houden.






Waarde Scudder, kan ik de berenspray al op tafel zetten?

Centimeters

Amper groter dan een memovelletje, dit origineel uit De Zonnetempel. Weekbladpublicatie in april 1947, afwezig in de albumuitgave.

Coutau-Begarie wil de 11 bij 9,5 centimeter volgende maand afhameren op minimaal tien mille.

Mag zo wezen dat Dominique Strauss-Kahn ‘Monsieur 30 centimètre’ is, maar Hergé is toch maar mooi ‘de man van honderd euro per vierkante centimeter’.

S.O.S. E.P.J.

Met een pannenset op de achtergrond neemt Edgar Jacobs - twee jaar eerder dan Hergé - de Grand Prix Saint-Michel in ontvangst, Brussel 1971. Ja, sjofel pak. Maar kijk eens goed naar dat bakkes. Er zijn foto’s waarop de vader van Blake en Mortimer met gemak kan doorgaan voor Henry Kissinger. Dit is de eerste prent waarbij ik denk: het broertje van meneer Demesmaeker!

Geslaagde rol van een tekenaar die - buiten het kader van zijn stijve plaatjes - niet vies was van een beetje schmieren:

Blue monday

De ochtend - dor en grijs
En kleverig als brillantine

Oh France Ferrari!

Maak een nat vlak van me
Met je wufte ecoline

Ik wil dat album! (9)

In de negende les van ‘Ik wil dat album!’ behandelen we twee dirty tricks uit de verkooppraktijk: de fuik en de nibble.

Bij de fuik is het zaak de communicatie over de aanschaf van een album zo lang mogelijk te rekken en dan toe te slaan. Een handelaar die een uur aan je heeft besteed, is veel minder genegen de transactie te laten afketsen. Op dat moment is er een opening om te onderhandelen over een betere prijs.

De nibble is misschien wel de meest beruchte truc uit het zakelijke onderhandelingscircuit. Na een lange onderhandeling zeg je dat je akkoord gaat met de prijs als de verkopende partij nog één concessie doet. De achterliggende gedachte is dat de verkopende partij hier wel op ingaat omdat die niet alsnog het mislopen van de deal wil riskeren.

DISCLAIMER: Zowel de fuik als de nibble hebben hun waarde bewezen omdat ze hun grondslag vinden in menselijke zwakheid én nuchterheid. Hier dient zich een niet te onderschatten probleem aan: de stripwereld is nuchter noch menselijk. Stripliefhebbers en -handelaren komen van een andere planeet, zijn pathologisch en vaak gevaarlijk in de omgang.