Miraculeuze leuterkoek

I.
Terug van vakantie trof ik in mijn werkkamer een monsterlijke boekenkast gevuld met… Ja, met wát eigenlijk?
‘Zijn dat Kuifje-albums?’ vroeg S. onthutst. ‘Waar komen die ineens vandaan?’
De verbazing was wederzijds. Tot het kwartje viel.
Mijn verzameling.
Helemaal vergeten!

II.
Bon, het jachtseizoen is weer geopend – en dit najaar met het vrolijke kletspraatje van de Brusselse verzamelaar die achter een meubelstuk in zijn huis een originele plaat uit SCEPTRE vond (‘apparue, comme par miracle’, noteerde Le Figaro deze week, als betrof het de openbaring van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes).

De Belg was het bestaan van dit kleinood ‘volledig vergeten’.

III.
‘Dit is een stukje geschiedenis,’ zegt Eric Leroy, expert van het gewiekste veilinghuis Artcurial. Dat valt niet te ontkennen – de plaat verscheen in een ver verleden, op 20 april 1939 in Le Petit Vingtième.

De rest van Leroys klakkeloos overgenomen beweringen is prijsopdrijvende leuterkoek alsmede propaganda voor de stripveiling van Artcurial in november. De plaat gaat daar onder de hamer met een richtprijs van € 200.000 - 300.000 . Zeker niet te hoog, beweert Leroy, want deze originele pagina bevat immers ‘de belangrijkste passage’ in het verhaal (waarin Muskar concludeert dat hem slechts drie dagen resten om de scepter te vinden en zijn troon te redden). Ook noemt Leroy de plaat ‘extra zeldzaam’ door het optreden van Jansen en Janssen (‘Tintin et les Dupondt sur la même planche est une rareté aux enchères’).

IV.
Leroys leuterkoek moet toch vooral verhullen dat er stilistisch eigenlijk niks op deze vondst te beleven is:

SCEPTRE staat vol met iconische scènes*, maar deze ‘belangrijkste passage’ behoort tot de saaiste pagina’s van het album. En misschien wel de lelijkste. Zie de koning eens met zijn laarsjes stijfjes balanceren op het kaderlijntje van het eerste plaatje. En kijk eens naar de onhandige perspectiefwisseling die Hergé inzet (derde plaatje) om bij Muskar goed zichtbaar het zweet te laten uitbreken. Het is ongeïnspireerd haastwerk, een overgangspagina om het avontuur op stoom te houden.

En bijna zou ik zeggen: terecht vergeten.


*) Kijk eens hoe het plezier afspat van de voorafgaande pagina:

Woensdag verder

Zondagavond 31 augustus, 21.58 uur

Kleine dood in een hotelkamer in Venetië. De vrouw van de verzamelaar retoucheert de lijntjes in haar gezicht en de verzamelaar zelf zapt verveeld langs de beeldlijnen van tweehonderd televisiekanalen. Rai Uno, BBC2, Rete 4, TeleFriul, France5, TVM. En dan pijlsnel terug naar France5.

Want mille milioni di tuoni e fulmini di Brest!, zagen we daar niet in een flits de bedrukte snuit van Germaine Kieckens?

Het is de aankondiging van episode 10 in de reeks Une Maison, Un Artiste, vanavond met een royaal bezoek aan het bloemrijke optrekje van de Hergéetjes in Céroux-Mousty.
‘Ga je mee?’ vraagt de wijnrood afgeklede S.
De uitzending begint over een klein kwartier.
‘Ik denk dat ik nog een uurtje hier blijf,’ murmel ik. ‘Het eten is niet goed gevallen.’
‘We moeten nog eten, komediant,’ klinkt het hardvochtig. En met een driftige druk op de knop wordt het venster op de wereld – mijn wereld - gesloten.

De Gaulle zei het al eens, met een slag om de arm: ‘Les Italiens ne sont pas tous des cons’ – Italianen zijn niet allemaal klootzakken, maar ze eten zo verrekte laat dat de cultuur eronder lijdt.



Beste & trouwe A la recherche-lezer, vergeef me mijn vrijmoedigheid. Ik vier nog even vakantie. Hier verder op maandag 29 september.