Posts
Bon, snel door met onze beeld-voor-beeldanalyse van het oeuvre van Hergé. Deze middag plaat 18, strook 4 uit de oorspronkelijke Nederlandstalige editie van ÎLE NOIRE:
Onze held raakt weer eens bedwelmd door de chloroform. Hij zijgt niet ineen, maar stuitert in licht gevouwen vorm op zijn achterwerk. Dat is de facto de geoefende val van een slapstickartiest.
Veel fraaier - want buiten beeld - is de bedwelming met chloroform in LOTUS BLEU:
Hergé is in zijn loopbaan erg scheutig geweest met het gevaarlijke (kankerverwekkende...) goedje: we zien het ook in SOVIETS (enkele druppels in een plant) en in AMÉRIQUE. En ook ná het gedonderjaag in de villa van dr. Müller zal de farmaciekruik nog in diverse albums worden geopend. Zoals hier in LICORNE:
Wat ons bij de vaststelling brengt dat een serieuze Hergé-collectie niet compleet is zonder zo’n decoratieve chloroformfles. Die zijn voor kleine prijsjes ruim voorradig op het web:
Overigens schuurt de visuele attractie van zo’n chemische knock-out nogal met de werkelijkheid. In de praktijk duurt het twaalf tot veertig (!) minuten om iemand met chloroform in slaap te brengen. Komt bij dat het verschil tussen een werkzame dosis en een dodelijke dosis zeer klein is. Bovendien is er bij het terloops inademen een groot risico op SSDS, het Sudden Sniffing Death Syndrome.
Dat het geesteskind van Hergé in de loop van decennia uit elke bedwelming schadevrij ontwaakt, lijkt onmogelijk - en is dat waarschijnlijk ook. In een volgende collegereeks zullen we zien dat het onverschillige optreden van Kuifje in PICAROS niet te wijten is aan het inademen van de giftige vulkaangassen in VOL 714 (zoals tot nog toe aangenomen) maar vermoedelijk te wijten is aan hersenletsel, voortvloeiend uit de geregelde blootstelling aan chloroform.
