Bommeliaans gesnurk

Bij de deurpost: Lady GaGa als de schutterende Jansen. Daarachter: Jamie Bell als Kuifje. Waarom word ik zo somber van dit kind? Omdat ik het gevoel heb dat Spielberg er niks van heeft begrepen? Omdat hij de identiteit van onze held om zeep helpt door elke verwarring over diens leeftijd uit te sluiten?

Over een filmproducent die de plank misslaat, las ik onlangs rake woorden in ‘Een heer vertelt’, pijnlijk intieme herinneringen* van Marten Toonder. De verteller - in zijn laatste levensjaren, doodmoe - beklaagt zich over de Bommelfilm van Rob Houwer:

‘Het eerste beeld is van Heer Bommel, uitgestrekt in een luie stoel, snurkend aan het slapen. Je verwacht dan dat daar Bommeliaans gesnurkt wordt en niet een enorme vleespudding waar geloei uit opstijgt. Dat irriteert. Bommel mag wel luidkeels snurken, maar dan doet hij dat toch verfijnd. Want hij is een heer! Maar hoe leg je aan Rob Houwer uit wat een heer is? Dat is onmogelijk! Hij vindt dat onzin en het kost maar geld.’

*) Het allerlaatste citaat, in de allerlaatste alinea, van een heer die maar niet doodgaat en het toch zo graag wil, bleef nog dagenlang door mijn hoofd zeuren.