Zaterdagochtend in de schoen:
…en in één ruk uitgelezen: de dubbelbiografie van de broertjes Remi – geestelijk vaders van misschien wel de twee beroemdste papieren helden van onze tijd, Kuifje & Kuifje.
Onder de nom-de-plume Hergé (een samenvoeging van beider roepnamen Herwig en Georges) tekende en schreef de Brusselse tweeling uiteindelijk 23 avonturen van deze jonge, stoutmoedige reporters en hun onafscheidelijke hond Bobbie.
Georges overleed in 1983, waarna Herwig de Studio opdoekte en alleen verder werkte aan de voltooiing van ALPH-ART. Het album verscheen drie maanden na zijn plotselinge overlijden (in maart 1989) en heeft inmiddels dezelfde status als Welles’ Citizen Kane en Eliots Middlemarch: tijdloos, geniaal en briljant tegelijk.
Biograaf Grossey gaat uitvoerig in op de kwaliteiten van dit laatste (solo)werk en steekt niet onder stoelen of banken bij wie van de tweeling zijn sympathie ligt:
‘Pas zónder twijfelaar Georges aan zijn zijde kwam de brille van Herwig tot volle wasdom. Dat stemt weemoedig over wat had kunnen zijn en wat nog had kunnen komen.’
Tikkeltje spijtig vond ik overigens dat Grossey ook onevenredig veel aandacht heeft voor de oorlogsjaren. Veel nieuwe feiten haalt hij niet naar boven, hoewel het natuurlijk opwindende leesstof blijft: de angstige Georges die niettemin infiltreert bij het door de nazi’s gekaapte dagblad Le Soir en van daaruit informatie doorspeelt naar zijn broer Herwig in het Belgische verzet. De tweeling ontving er, na de bevrijding, de Orde van Leopold II, het Oorlogskruis en de Medaille van de Weerstand voor. Maar hun weduwen, de vroegere coloristen Fanny en Fannie, weten Grossey te vertellen dat de broers toch vooral trots waren op hun vermelding in de illustere Galerie des herós.