I.
‘Als je grapjes wenst te maken over gewelddadige spin-offs moet je ze ook lezen,’ noteerde D. op het begeleidend briefje bij een ongevraagd postpakket. En dus zette ik me gisteravond aan het eerste deel van AMORAS, de nevenreeks van Suske & Wiske ‘voor een volwassener publiek’.
Misschien was ik te volwassen (lees: ouderwets), maar ik betreurde de lompe bejegening van de schurken. Hoofden werden met werpmessen doorkliefd of met rotsblokken verbrijzeld. Wat was er in hemelsnaam gebeurd met de elegante techniek van het knevelen?
II.
Het universum van Hergé is er nog eentje van paalsteken, overhandse knopen en de mastworp met voorslag – min of meer vanzelfsprekend voor een tekenaar die opgroeide met de bondagelessen van lord Baden-Powell. Eind 1930, toen onze held in de Congo vleugellam werd gemaakt met een authentieke rolladeknoop:
…verscheen deze uitgave in de Britse boekwinkels:
Never judge a book by its cover – en beoordeel een oud boek ook niet op basis van de titel!
III.
Bij al het driftige knoopwerk (CRABE alleen al bevat vijf knevelscènes…) moet de Tekenaar beseft hebben dat het bindmoment bij uitstek een narratief rustpunt is, een kans om informatie uit te wisselen of de druk van de ketel te halen met een geestige oneliner:
De fraaiste bondagescène treffen we aan in ILE NOIRE (dat overigens ook de knulligste bindpoging bevat), niet alleen omdat Kuifje hier uiteindelijk toch gedwongen is om geweld te gebruiken, maar vooral vanwege dit opmerkelijke citaat:
Un bon browning bien chargé est le commencement de la sagesse… Het lijkt een hard-boiled knipoog naar de roemruchte, zo niet beruchte tekst van Psalm 111:10: ‘De Vreeze des Heeren is het begin der wijsheid’. Hier maakt Hergé van zijn brave geesteskind heel even een ongebonden actieheld.
Waarde A la Recherche-lezer, ik ontdoe mij even van de ketenen van dit blog. We gaan verder met het ontwarren van de klare lijn in de eerste helft van februari 2015. Voor spoedgevallen kunt u als vanouds bellen met toestel 421.
Bovenal wens ik u fijne feestdagen!