De tijd tikt toch wel weg, ook zonder zegen van de paus. Deze maand is het twee jaar geleden dat ik - onwillig figurant - de theatrale uitvaart bijwoonde van mijn vriend J.
Fietsongeluk in het New Yorkse verkeer (motorrijders zeggen in zulke gevallen verhullend: ‘Hij is niet meer afgestapt’).
Zijn vriendin vertelde me dit weekeinde dat ze contact heeft met de man die hem heeft doodgereden. ‘Hij zit er helemaal doorheen,’ zei ze. En ook: ‘Het gekke is: ik maak me zorgen om hem.’
Het gekke is: vorig jaar maakte ik me nog zorgen om háár. Ze schreef over het verwrongen fietsframe in haar halletje waar ze niet naar durfde te kijken, maar dat ze ook niet weg durfde te doen. Ik belde haar en stamelde iets over fysieke wrakstukken uit een verleden die het leven in het heden onmogelijk maken. Achter me de massieve kast met honderden kilo’s oud papier, gebonden in rode, blauwe en gele ruggetjes. Soms heb ik geen S. nodig om me bewust te zijn van mijn eigen onmacht om los te laten.
