Falling man, avant la lettre. Omslagtekening van Alain Saint-Ogan op de Cadet-revue, het magazine waarvan de tekenaar in de jaren dertig hoofdredacteur was.
Bij Millon gaat komende zondag een kavel van 81 stuks onder de hamer en ik betrap me erop dat ik hier nogal verrukt naar zit te kijken:
Tachtig jaar oud! En nog in de originele wikkels! Voor iemand met een obsessie voor nieuwstaat zijn die postomslagen niet minder opwindend dan, zeg, Lana Turner in The postman always rings twice.
Laten we de wellust fluks temperen door Hergé op te trommelen. Hoe groot was de invloed van Saint-Ogan nou helemaal op zijn werk? ‘Groter en massiever dan tot nog toe is beweerd en Hergé heeft erkend,’ schreef Thierry Groensteen al in 1996. Ruim twintig jaar na publicatie is zijn betoog nog steeds zeer smakelijk leesvoer – en met 1 klik beschikbaar.
De overeenkomende illustraties zijn veelzeggend:
…maar leiden, in dit geval, ook af. In zijn vergelijking van Saint-Ogans Zig et Puce met Kuifje is Groensteens verhandeling zoveel meer:
Het allereerste plaatje van respectievelijk de Zig et Puce-reeks en de Kuifje-reeks. Links wordt Zig ontslagen, rechts krijgt Kuifje een opdracht van zijn baas. Het contrast is bij Groensteen aanleiding voor een prikkelende beschouwing. You won’t find anything cheap around here! zoals ze in The postman always rings twice zeggen.