Genoeg gezemelknoopt over de onnozele koopkracht van het geld! Om de zinnen te verzetten, maakte ik gebruik van een invitatie voor de opening van MANIC / LOVE – solotentoonstelling van Jordan Wolfson, in het Stedelijk. De 36-jarige Wolfson is een goedhartige snijboon uit New York ‘who reflects upon the increasing digitalization of society and developments in genetics, robotics and cybernetics’.
In de VS maakt hij deel uit van wat ze daar de post-Internet generation noemen, in Amsterdam is hij voor de gelegenheid bevorderd tot ‘een van de meest uitgesproken vertegenwoordigers van een nieuwe generatie kunstenaars’. Daar valt over te twisten, maar in toekomstige veilingcatalogi zal dat dispuut niet plaatsvinden.
Ik was nieuwsgierig naar ‘Colored sculpture’, een animatronic installatie van een jongetjesrobot die, aangestuurd door een computer, aan zware kettingen wordt rondgeslingerd*:
Die ogen deden het ‘m. De uitnodiging repte van het rode haar en de sproetjes die herinneren ‘aan literaire en pop-cult karakters als Huckleberry Finn, Howdy Doody en Alfred E. Neuman, de mascotte van MAD Magazine’.
Ik moest toch vooral aan de horrorpop Chucky denken - en aan mijn eerste en enige bezoek aan een drive-in bioscoop, ruim een kwart eeuw geleden in Pennsylvania, waar de pizza niet minder vunzig was dan de film en de vriend naast me in de huurauto het nieuwe decennium niet zou halen. Zo was Wolfsons robot niet alleen een speelbal van de computer, maar ook een aanjager van naargeestige herinneringen waarop ik uit lijfsbehoud beslist niet wenste te reflecteren.
Plaatje!
Uit een mail van Scudder: ‘De naam van het rode kunstwerk is, vertaald, red square; dat kan rood vierkant betekenen, maar in dit geval betekent het het rode plein. Een welbewuste keuze van Malevich! Het Kremlin is getekend door Hergé - zie de cover van Sovjets - en ligt, zoals bekend, aan het rode plein, zodat het vierkant dan wel de cirkel weer rond is. En daar gaat het om, in dit leven.’
*) KLIK!